Ouder

Ik word oud.

Of in ieder geval ouder.

Ik wist al dat ik ouder werd, maar nu voel ik het ook. Dat zit zo.

Ik weet al een jaar of 10 dat er voetballers zijn die jonger zijn dan ik. Ook het moment dat ik ouder ben dan het gemiddelde elftal (behalve dat van Milan natuurlijk) is al even verstreken. Eens zal ik, zoals iedereen, ouder zijn dan alle voetballers.

Toch voelde ik dat nooit zo, ik voelde me nog altijd in dezelfde fase als de jongens waar ik naar ging kijken. Ik schreeuwde naar hun ook hetzelfde als naar mijn eigen teamgenoten als ze iets verprutsten. Meestal een geïrriteerd "ah man!" of "jongen!"

Tot dit jaar, bij de nieuwste generatie debutanten. Volgens mij was het bij het debuut van Dico Koppers, 19 jaar, als linksback bij Ajax. Hij verloor de bal op het middenveld, een domme actie, en ik hoorde het mezelf zeggen. Niet echt geïrriteerd eigenlijk, meer medelevend. Vaderlijk, bijna.

"Ah, jochie..."

Date

Het is donker in de bar. Slagregen werkt zich tegen het raam.

Het is een mengelmoes van mensen binnen: Grieken, Britten, Amerikanen en Hollanders. Iedereen heeft zijn eigen kijkrichting. Er hangen vijf televisies waarop wedstrijden getoond worden van de laatste ronde in de poulefase van de Champions League.

Je weet niet waar je kijken moet. Kijk je voor je, dan wordt er achter je gejuicht, kijk je links, dan word je op rechts gewezen: 'wat een pass!'

Maar het is heerlijk. We worden omringd door het voetbal en het is spannend. Vooral voor de Grieken. Hoewel hun team - Olympiakos Piraeus - Arsenal soeverein verslaat, worden ze door de beelden uit een andere hoek in rouw gedompeld. Marseille scoort in de 87ste minuut, waardoor de Grieken uitgeschakeld zijn op het hoogste Europese niveau. Opgewonden wordt hier notie van genomen door de geplaagde zuiderlingen.

Aan een tafeltje verderop zit een jongen met een meisje. De jongen heeft zicht op de juiste schermen, daar waar het spannend is. Hij kletst met haar, en achteloos kijkt hij langs haar heen. Ze lijken te daten.