In den ban van Abe

Het regent en het is november. Hollandser kan het niet.

De Volkskrant pakt uit met het voetbalnostalgie-evenement In den ban van Abe. Ook Menno Pot, standaardvoer voor vrijdag, schrijft erover. Ik zit op m'n werk.

Al dagen van tevoren zie ik journalisten op Twitter in de stemming komen. Journalisten vinden dat leuk. Ik zag het ook eens bij het schaatsen gebeuren. Er stond een World Cup op het programma, maar iedereen was druk met een onderling toernooitje dat ze deden. 

Zou er iemand, op de hele campus waar ik rondloop, weten van Abe? Van wat zich afspeelt in Haarlem. 

Op Twitter lees ik mee en zie ik het allemaal voorbij komen. Vanaf de voorbereidingen en voorpret: foto van hoe de lijnen getrokken worden, een nog lege tribune, een bus die naar Haarlem rijdt, een briefje met een opstelling. En mededelingen dat de geluidsboxen kraken, aanmoedigingen.

Het scherm met de hashtag #indenbanvanabe loopt de hele dag vol.

's Avonds lees ik in het Haarlems historisch voetbaltijdschrift De Roodbroek en een vriend die wel in Haarlem was, doet verslag. 

Ik was meer in den ban van Abe dan ik ooit was geweest.

Revalideren

Ik drukte de wekker twee keer weg. Ik repareerde een raam. Deed alle was van een week. Vouwde het op. En verschoonde het bed.

Ik maakte croissants. Draaide een plaat. Keek naar de regen buiten.

Ik deed boodschappen. Haalde een doekje over het aanrecht. Las een boek.

Ik hing een nieuw douchegordijn op. Deed de lege batterijen in de recyclebak. Nam een stapel post door.

En ik wachtte op een smsje van de jongens.

3-0 verloren.

Revalideren is niks.