Dames

De poort van onze club is dicht. Verderop, bij het entreehuisje, is rood-wit-afzetlint getrokken. Bij de kantine staan hekken van HERAS, vanaf de kleedkamers tot aan het hoofdveld. Er lopen mannen rond in neongele jasjes, met daarop een beveiligingslogo.

Een risicowedstrrijd, horen we in de kantine. Niet die van ons, maar van het eerste dat vandaag een derby in de eerste klasse speelt.

's Middags fluit ik een wedstrijd van een dameselftal - meisjes zijn het. Als de bal even weg is, bespreekt het verdedigingsduo het weer: "Heb jij er een thermoshirtje onderaan?" 

Een vader roept van de kant naar een speelster dat ze haar armen niet over elkaar moet doen. Een meisje maakt een koprol over de buis langs het veld als ze een bal ophaalt die buiten de lijnen ligt. De dames beoordelen nu en dan vol verbazing elkaars prestaties: "Zo, das echt goed gedaan."

De eerste helft fluit ik alleen maar voor ingooien, corners en drie keer voor hands. Pas na zestig minuten moet ik fluiten voor een overtreding. 

Daarna dit: een meisje reageert agressief op een ingreep van een tegenstander. Ik leg haar uit dat ik haar voordeel gaf en daarom liet doorvoetballen. Als ze weer rustig is, geef ik een opstuitbal. Niet veel later maakt hetzelfde meisje een harde tackle. Weer reageert ze wild als ik fluit. Ik loop naar haar toe en zeg: "Laatste waarschuwing, anders ga je buiten het veld afkoelen."

Ik krijg het ondertussen kouder en kouder.

Het laatste kwartier gaat langzaam voorbij. Na de wedstrijd bedanken veel meisjes me. "Fijn dat u de score hebt bijgehouden, vorige week was er een scheids die ons een doelpunt minder gaf aan het eind!"