Graaien

Een partijdige scheidsrechter hebben we al vaker gehad, maar dit slaat alles. Het wordt bijna komisch: een doelpunt wordt op onduidelijke gronden afgekeurd, grensrechters worden compleet genegeerd en van 50 meter afstand constateert hij hands: penalty. Hij meet de strafschop uit met elf wel erg kleine stapjes vanaf de doellijn. Als wij hem daarop wijzen meet hij de afstand opnieuw, maar nu met vijf grote stappen van de rand van de zestien. Tja.

Als de wedstrijd is afgelopen en onze frustratie enigszins gezakt vragen wij ons af hoe deze man over zichzelf denkt. Zou hij tevreden zijn? Blij met het resultaat dat hij voor zijn team heeft binnengehaald? We kunnen het ons niet voorstellen.

Die avond zie ik op televisie een aantal Amerikaanse bankiers op een rijtje zitten. Ze worden door de Senaat verhoord over de ondergang danwel deplorabele staat van hun banken en de miljarden aan overheidssteun die ze hebben ontvangen. Dan blijkt dat de bestuurders zichzelf tijdens de crisis al honderduizenden dollars aan beloningen hebben toebedeeld.

De senator die de mannen ondervraagt kijkt hen verbijsterd aan. De bankiers kijken niet-begrijpend terug. Ze lijken zich niet bepaald schuldig te voelen. Het is toch hun goed recht om zichzelf te belonen? Er is geen wet overtreden, en daarnaast, iedereen doet het. Ik bekijk de bankiers eens goed. Hij zou er zo tussen kunnen zitten, de scheidsrechter.