Niks

‘Dan moet je echt niks te doen hebben’, zegt mijn vader door de telefoon als ik hem vertel waar ik sta. Het is donderdagochtend, september in Nederland met wind en regen. Ik sta op het plein voor het stadion van AZ. Het lijkt in niets op het plein dat vol stroomde toen de Alkmaarders het landkampioenschap behaalde.

‘Tsja. Laatste dag van de vakantie en we vonden het wel leuk een keer een training te zien’, verdedig ik mijn dagindeling aan mijn vader.

Maar de training valt wat tegen. Als Koeman en de overgebleven spelers – de internationals zijn druk met het interlandvoetbal – het veld opkomen begint het harder te regenen en harder te waaien. Het hek aan het veld laten we voor wat het is en we lopen naar boven. Naast het balkon waar Van Gaal vorig jaar verscheen met zijn spelers en de schaal, zit het Restaurant Alkmaarder Hout. Met een een goed uitzicht op het veld drinken we er koffie.

We zien hoe de spelers een paar rondjes lopen, een pass-en-trapoefening doen en wat op doel schieten. Zonder enige scherpte. Er wordt wat gedold. Na een klein uur houdt Koeman het voor gezien. Ook bij AZ is het gewoon donderdagochtend, pas over een week wacht weer een wedstrijd voor de nummer één. Ook bij AZ hebben ze weinig te doen.