WK

Er was werkelijk geen mens enthousiast te krijgen voor het WK van 2018 in Nederland (en België). Bij de toerbussen die door Nederland reden ter promotie van het WK was het stil, Gullit die bij de presentatie van het bid op een fiets aankwam werd uitgelachen, en in ieder praatprogramma werd gemeld dat we onze deuren – of onze snelwegen – niet moeten open stellen voor de FIFA (of: de MAFIFA).

Maar toch was er teleurstelling.

Ik lag ziek op bed, dus keek ik naar de presentatie. Hoewel, het was niet alleen verveling. Ik dacht ’s ochtends al: fijn, straks lekker een nieuwe aflevering slow-television van de NOS. Na de rechtszaak tegen Wilders en een dag lang een CDA-congres live op tv, was het nu tijd mee te kijken bij saaie praatjes en presentaties in een zaal in Zurich.

Maar toen de presentatie eindelijk begon was het snel voorbij. Rusland en Qatar. Gas en olie. Geld en geld.

De volgende keer dat Nederland een kans maakt is 2030, want pas na twaalf jaar mag een zelfde continent weer gastheer zijn. En Rusland telt in dit geval voor Europa.

Naast de teleurstelling – “dan ben ik bijna vijftig man!” – las ik op de mail ook een lichtpuntje: “Voordeel van 2030 is dat mijn zoon er dan aan mee kan doen.”

Inderdaad, we blijven dromen.