Amkar Perm - FC Terek Grozny (live)

Het is het internettijdperk. Alles is live te volgen. Overal.

Tot voor kort wisten we nauwelijks dat er in Rusland gevoetbald werd, nu volg ik achter de pc live hoe het Gullit vergaat. Ik heb nog net geen beelden opgezocht via een haperige stream, omdat ik bang ben vreemd aangekeken te worden in een computerzaal van de universiteitsbibliotheek – mensen die langslopen en zien dat ik de thuiswedstrijd van Amkar Perm live volg, tegen FC Terek Grozny.

Dus heb ik een live-scorebord open staan. In de rechteronderhoek van het scherm. Ideaal rustmoment tijdens de studie.

De stand zal verklappen hoe ver Gullit inmiddels in zijn stoel is weggezakt, hoe ver hij zijn kraag heeft opgetrokken. De cijfers zullen laten zien hoe een spartelende Gullit aan zijn einde komt.

Of misschien loopt het anders. Staat er straks nul-één op het schermpje en zit Gullit fier overeind. Een nul en een twee en Gullit zal gaan staan voor de dug-out. Een nul en een drie en Gullit zal zich omdraaien naar het publiek, waar zijn baas zit, en gebaren maken: 'Wat had je nou, mafkees? Hier heb je drie punten.'

Wat er ook gebeurt, de cijfers zullen vertellen dat Gullit vanavond nog afreist naar Amsterdam.

Er is geen houden meer aan, daar in Grozny.

UPDATE: Gullit heeft verloren, 0-1. Doelpunt in de 90e minuut. Een eigen doelpunt. Gullit: "Als ik had gewonnen, had het denk ik niet zoveel uitgemaakt."

Even Apeldoorn bellen

Pff, slecht geslapen vannacht. Misschien had ik ook niet zo lang in de pub moeten blijven hangen. En wat minder moeten eten. Ik moet sowieso minder eten, bedenk ik me elke keer als ik in de spiegel kijk. Nou ja, eigenlijk moet het allemaal kunnen, vind ik. Hier en daar een biertje en een sigaretje, zoveel kwaad kan dat niet. En ik heb mijn sporen wel verdiend, al 13 seizoenen Premier League. Onderaan in de Premier League weliswaar, maar toch.

Hopelijk sta ik laatste man vandaag, dan hoef ik niet zoveel te rennen. Op inzicht kan ik veel goedmaken, sta altijd op de juiste plek. Ja, zo hou ik het nog wel een paar seizoenen vol.

Linksback? Shit. Het staat er echt op het bord met de opstelling. Gebeurt wel vaker, maar vandaag heb ik er echt geen zin in. Dat gedraaf de hele tijd. Hopelijk spelen ze niet met een echte rechtsbuiten, dan valt het misschien nog mee.

Door het raampje van de kleedkamer zie ik de tegenstander al warmlopen. Nummer 42 speelt rechtsbuiten, zei de trainer, een nieuwe speler van hun. Ik zie hem rustig in een rondootje staan. Zijn techniek is zo te zien niet buitengewoon goed, misschien dat het allemaal nog meevalt. Het is wel een lange neger, hopelijk is hij niet zo snel.

Oranje

Hij zei dat ze eigenlijk gewoon hetzelfde als wij zijn, die jongens van het Nederlands elftal. Ik knikte.

Ook wij waren met de selectie in het buitenland geweest. Londen weliswaar, geen Zuid-Amerikaanse clubs, maar toch. En al waren wij daar niet voor twee vriendschappelijke potjes, onze herinneringen aan het reisje zullen hetzelfde zijn als die van Johnny, Erik, Dirk, Klaas, Greg, Luuk, Edson en Eljero wanneer zij terugdenken aan Zuid-Amerika met Oranje.

Want sinds gisteren weten we dat die jongens precies hetzelfde doen als wij. Ook gewoon een biertje, ook gewoon een dansje wagen, en proberen wat contact te krijgen met de locals, zeg maar.

En ook in Oranje hebben ze jongens die wat aan de kant staan, jongens die een klein succesje boeken, jongens die slap staan te ouwehoeren aan de bar, en de partyjongens.

Bij ons dus geen verontrustende discussies ("Zo worden we geen Europees Kampioen!", "Dat kan toch niet?!", "Voorbeeldfunctie!"). Bij ons is het de hoop die prevaleert: ze zijn net als wij joh! Het kan allemaal nog, dat haasje.