Buurman

Nieuwe buren zijn altijd leuk, als het tenminste niet al te grote mafkezen zijn, een voorbehoud dat in het gemiddelde voetbalstadion helaas niet overbodig is. Sinds het begin van het seizoen zitten er twee jochies naast me, niks mis mee, maar erg enerverend zijn ze ook niet. Een jaar of 14 schat ik, en nogal timide. Hun tongval verraadt dat ze er elke zondag een flinke treinreis voor over hebben om hun club zo gebiologeerd te bekijken.

Vandaag zijn ze er niet, vandaag zit er een vader naast me, en naast de vader zit zijn zoon. De zoon is van de leeftijd van mijn vader, die overigens ook naast me zit, en de vader zal één van de oudsten in het stadion zijn. Hij is vandaag ook één van de meest enthousiaste, denk ik. Waarschijnlijk zijn alleen de allerjongsten en de alleroudsten gevrijwaard van het cynisme van de doorsnee voetbalsupporter. Ik kijk er nu al naar uit. In ieder geval, de vader kijkt continu in het rond, zuigt alles in zich op en verklaart bij elk fluitsignaal aan zijn zoon wat er gaat gebeuren:

'Corner. Janssen zal die gaan nemen.'

Als de keeper van RKC achter elkaar een paar mooie reddingen maakt, zoekt hij in zijn jas naar het programmaboekje, bladert naar de pagina met opstellingen, en wijst met zijn vinger de naam aan.

'Jeroen Zoet', zegt hij, en proeft de naam. Die wordt onthouden, een privilege wat waarschijnlijk niet veel andere spelers vandaag wordt gegund.

Als er even later wordt gescoord, springt het stadion op, en iedereen klapt. Mijn buurman niet, die zwaait met zijn dubbelgevouwen programmaboekje.