Finale

Twee jaar geleden, toen Nederland de WK-finale verloor van Spanje, moest ik inchecken in een hotel in Madrid. De receptionist grijnsde: 'Ah, Holanda, bienvenido'. Als troost kregen we een kamer met uitzicht op het plein waar de Spaanse spelers gehuldigd werden. Vanuit onze kamer keken we neer op krioelend Spanje. Meer konden we op dat moment niet voor Nederland betekenen.

Ik gunde de Spanjaarden niets, in weer een finale. Helaas waren de Italianen even machteloos als wij destijds op ons balkon. De blessure van Motta was nog het minst pijnlijk van de hele avond.

Ik zag de wedstrijd in HD. Ik kon de snorharen tellen van de buschauffeur die het Spaanse team traint. In de pauze kon ik de mee-eters van Jan van Halst door zijn grime heen zien, de kringen onder zijn ogen waren net zo duidelijk als de cirkels die hij om middenvelders tekent.

Zo kon ik ook de woede bij Balotelli prachtig zien. In praten en denken toonde hij zich eerder al geen groot talent maar tot verliezen bleek hij helemaal niet in staat. Zijn gorillalichaam had alle dreiging verloren. Daar kon zelfs dat gekke plukje haar niets aan veranderen. De medaille die hij omgehangen kreeg leek te zwaar voor zijn nek.

Italië verloor terecht. Dat zag zelfs ik, als niet-kenner. Met hun schoolpleintjes voetbal, vol getik-tik-tik maakten de Spanjolen het zelfs voor de TV-kijker onmogelijk de bal te volgen.

Terwijl iemand ‘Spanje’ in de beker freest, worden alle Spaanse voetbalzonen en –dochters het veld op gedragen. Champagne en sentiment. Even zwaaien naar de camera, deze overwinning is voor jou kleine Juan. Walgelijk natuurlijk maar in ieder geval altijd nog stijlvoller dan Diederik Samson, die hoopt te winnen door zijn kindjes.

Toch, het is pas na al deze uitbundigheid dat het pijnlijkste moment van de avond zich voordoet. Als het Spaanse koningshuis haar elftal bejuicht, houden twee spelers schielijk de Catalaanse vlag achter de beker. Ze doen het voorzichtig, maar toch, ze doen het. Medespelers gebaren de vlag snel weg te stoppen maar het al te laat. De koning heeft het gezien. Het levert het vreemde beeld op van een trotse vorst die juicht en op zijn lip bijt tegelijkertijd.

Door: Jelmer