Vinger

Hij staat 2-1 achter. Een gevalletje: het betere van het spel, maar te weinig krijgen. Als in blessuretijd na een rommelige situatie de gelijkmaker binnen wordt gewerkt staat hij te springen langs de kant: gerechtigdheid. Maar iets dieper in de blessuretijd wordt dit enthousiasme weggevaagd. Een goal om de oren en hij staat weer met lege handen.

In de emotie gaat zijn middelvinger omhoog. Even. Heel kort. Dan verdwijnt de vinger, in één beweging achter de rug. Zoals de grap op het schoolplein waarbij je je hand uitreikte en op het moment dat de ander die wilde schudden nonchalant naar boven trok en door je haar haalde.

Maar waar vorig jaar lieden die over de schreef gingen in taal en handelen rondom het voetbalveld hardnekkig werden verdedigd, bood de coach van F.C. Groningen, Ron Jans, direct zijn excuses aan.

Duim omhoog voor Jans.