Vrouwen

De afgelopen weken doemde er een nieuwe hype op in ons land. Vrouwenvoetbal. De halve finale van het Nederlandse vrouwenelftal tegen de ervaren dames uit Engeland trok zo'n 1,6 miljoen kijkers. Voor mij is daarmee eens te meer bewezen dat wanneer je in Nederland een ezel in een oranje pak rondjes om de kerk laat lopen, er ook minstens een miljoen kijkers op af zullen komen.

Niet dat ik het Nederlands vrouwenelftal met ezels wil vergelijken, integendeel - Anouk Hoogendijk zou ik zelfs een knappe meid noemen. Het gaat hier natuurlijk om de figuurlijke vergelijking. Wat er sportief gezien op het veld plaatsvond had namelijk erg weinig met voetbal te maken. Daarmee wil ik zelfs de prestaties van Vera Pauw en haar speelsters niet bagatelliseren. Wat ik wel wil doen is een weerwoord geven aan de hosannastemming die ik de afgelopen weken op de televisie bemerkte. Manon Melis wiens techniek door Youri Mulder wordt vergeleken met die van Van Basten, Hugo Borst die als braafste jongetje van de klas de puurheid van het vrouwenvoetbal de hemel in prees en aangaf liever naar dit soort voetbal te kijken; ik kreeg er een beetje jeuk van en kreeg het idee dat de hele wereld gek was geworden.

Natuurlijk zag ik ook dat de vrouwen veel minder smerige overtredingen maakten, minder strafschoppen probeerden te versieren en minder zeurden tegen de scheidsrechter. Maar met die vergelijkingscriteria komt het voetbal uit de jaren '50 er ook heel goed op te staan. Het voetbal is sindsdien belangrijker, harder, maar vooral veel en veel beter geworden. Dat beaamt inmiddels zelfs vrijwel iedere topspeler uit die tijd. En in die constatering ligt natuurlijk ook de logische verklaring voor het erg matige voetbal onder de vrouwen: evolutie.

Het vrouwenvoetbal in Nederland is nog onderdeel van de amateurtak en staat in de kinderschoenen. Niet alleen is de vergelijking met mannenvoetbal van een hoog niveau oneerlijk, de vergelijking met vrijwel ieder niveau mannenvoetbal is dat. Niet voor niets speelt de selectie van Pauw veel van haar oefenwedstrijden tegen B1-teams van amateurclubs en gaan ook die wedstrijden regelmatig verloren.

Er is nog heel veel werk aan de winkel en daar doet een incidentele halve finale plaats niets aan af. Zoveel is mij wel duidelijk geworden na een poging dit toernooi met een open blik te volgen. Vergeeft u het mij dus dat ik het pas weer probeer wanneer er een aantal decennia evolutie overheen is gegaan.

Ondertussen mag Hugo Borst genieten van het eerlijke spel, maar verklaar ik iedereen die met dat argument liever naar vrouwenvoetbal kijkt dan naar echt voetbal voor gek.

De Scout