Ervaring

Mijn vraag is: als we nog nooit een wedstrijd op TV hadden gezien, waren we dan ook met de armen om elkaars schouders in de middencirkel gaan staan?

Even uitleggen: een wedstrijd voor de beker; na twee counters staan we in de rust met 2-0 voor. We buigen behoorlijk maar breken nog niet. In de tweede helft krijgen de tegenstanders waar ze in alle eerlijkheid ook wel recht op hebben: twee doelpunten. De achtste klasse kent geen verlenging en iedereen weet in de laatste minuten waar dit op uit gaat draaien. Dit wordt onze eerste penaltyserie aller tijden.

Dit wordt helemaal niet onze eerste penaltyserie aller tijden. We hebben er al heel wat meegemaakt: tegen Italië in 2000, bijvoorbeeld, of tegen Brazilie in 1998, velen ook tegen Juventus in 1996 of zelfs tegen Denemarken in 1992. We weten goed wat verliezen is, van winnen hebben we een vaag idee: sommigen waren erbij tegen Gremio in 1995 en iedereen tegen de Zweden in 2004.

Geroutineerd doorlopen we de procedure: vijf namen vaststellen, de keeper op zijn schouder slaan en ons verzamelen in de middencirkel. Één voor één maken onze spelers en die van de tegenpartij hun tocht naar de penaltystip. Na tien strafschoppen staat het 4-4. Dan missen wij en raken zij, en rent hun team juichend naar de beslissende schutter. Wij laten ons achterover vallen en zeggen tegen degenen die misten dat het niet uitmaakt: zij durfden hem tenminste te nemen.

Ons uitgebreide verleden als toeschouwer beïnvloedt hoe we ons gedragen in het veld. Onze ervaringen op het veld voegen we toe aan de herinneringen uit het verleden. Helaas wordt het rijtje nederlagen nu met Leiden 2008 uitgebreid.