Post

Post van de club. Nooit eerder lag een envelop met het logo van de club op de mat. Enkel het clubblad, een paar keer per jaar, dat volstaat met onsterfelijke rubrieken.

Er moet groot nieuws zijn.

'Onderwerp: Bestuursmededeling.' staat er. Een brief van Meneer de Voorzitter dus, naar alle leden. 'Als bestuur streven wij ernaar om de standaardelftallen van de vereniging op een zo hoog mogelijk niveau te laten spelen.'

Daar doet onze club inderdaad alles aan. Het mag de sterren van de standaardelftallen aan niets ontbreken: terreinknechten die hun vieze goed wassen, een stadionspeaker die de opstelling voorleest en een groot parkeerterrein waar hun SUV's mogen prijken.

De brief gaat verder. Op pijnlijke wijze:

'Helaas de laatste jaren zonder resultaat.'

Tsja, Zaterdag 1 en Zondag 1 zijn afgezakt naar de 5e klasse. Er moet dus wat gebeuren. Daarom kondigt de club aan voortaan de 'prestatie prioriteit' te leggen bij één elftal, in de hoop daarmee de weg naar boven in te zetten. Uiteraard is de keuze gemaakt 'op advies van onze sponsoren.'

Misschien moeten wij Meneer de Voorzitter maar eens schrijven:

'Als Zondag 7 streven wij ernaar op een zo hoog mogelijk niveau te spelen. Én de laatste jaren met resultaat. Na tien wedstrijden staan wij bovenaan. Promotie ligt voor ons. Misschien moet u nog eens nadenken over die 'prestatie prioriteit'. De sponsoren hoeven hier niet diep voor in de buidel te tasten: wij zijn tevreden met ons schaaltje bitterballen na de wedstrijd.

Met vriendelijke groet,

Zondag 7'

Voetwerk stelt

In de aanloop naar de terugwedstrijden van Ajax en FC Twente in de UEFA-cup van aanstaande donderdag wil ik het graag hebben over de ‘uitdoelpuntenregel’. Zoals bekend gaat bij een gelijke stand over twee wedstrijden de club door die het meeste doelpunten heeft gescoord in zijn uitwedstrijd. Een prima regel, met wat mij betreft één groot nadeel: niet allebei de clubs hebben evenveel minuten om uitdoelpunten in te maken, omdat er in de eerste wedstrijd geen verlenging kan zijn. Als de tussenstand bij Ajax-Fiorentina donderdag na 90 minuten net als in Florence 0-1 is, zal er verlengd worden. Als Fiorentina in deze verlenging eerst scoort, moet Ajax twee keer scoren om alsnog te winnen. Als Ajax eerst scoort, hoeft Fiorentina maar één keer te scoren om te winnen. Dit is tijdens de reguliere speeltijd natuurlijk ook zo, maar een verlenging tijdens de heenwedstrijd behoort niet tot de mogelijkheden en beide clubs zitten dus niet in dezelfde situatie. Het komt er op neer dat voor Ajax de verlenging zo ongeveer een sudden death is, terwijl Fiorentina 30 minuten kan proberen om een enkel doelpunt te maken en praktisch zeker te zijn van de overwinning. Natuurlijk heeft Ajax ook 30 minuten langer het thuisvoordeel, maar zou dat opwegen tegen de psychologische druk van een dreigend fataal doelpunt? Ik denk het niet. Daarom zou de uitdoelpuntenregel in de verlenging niet meer moeten gelden.

Bekers

Léon zet zijn fiets tegen een lantaarnpaal, er gaat een groot slot omheen. Via een achterdeur stapt hij vrolijk het stadion binnen. Het is nog vroeg in het Estadio Santiago Bernabéu.

Gister won zijn club, makkelijk met 4-0. Een van de doelpuntenmakers was die nieuwste Nederlander. Oh ja: Huntelaar. Vandaag maar eens zijn foto’tje regelen, want de spits hangt nog steeds niet in het museum van Real, in de rijen foto’s met de spelers van de Koninklijken. Straks de schaar erbij, wat lijm en de lijst is weer compleet.

En wat heeft de medewerker van het Real museum nog meer te doen? Natuurlijk de bekers. Want iedere ochtend pakt hij de negen bekers op. Uit de vitrine, afstoffen, en schoon weer terug. Klaar voor duizenden oeh's en aah's van de bezoekers. Negen keer won Real Madrid de Champions League, voorheen bekend als de Europa Cup I. Vijf keer in de jaren vijftig onder leiding van de spits Di Stefano.

Waar spelers niet meer zo moelijk doen bij een verhuizing naar de grote rivaal, zal Léon zijn Real trouw blijven. Ook wanneer Barcelona hem drie miljoen biedt? ‘Daar is niet zoveel te poetsen, joh. Ze wonnen maar twee keer.’

Ik

Ik sta klaar om af te trappen. Het zullen weer 90 minuten grandioos spektakel worden met mij in de hoofdrol. Ik ken de tegenstanders niet, maar dat maakt niet uit. Voor mij zijn ze allemaal hetzelfde. Iemand blaast op een fluitje en ik ren naar voren en schreeuw om de bal. Bizar genoeg krijg ik die niet.

Ik wervel over het veld, trek, duw, doe een truukje, wordt onderuitgetrokken, schreeuw in de richting van iemand met een vlag of een fluitje, spring naar een bal die hoog over me heenvliegt, jaag door tot op de keeper, schreeuw naar mijn spelers dat ze me de bal moeten geven, hou drie tegenstanders tegelijk bezig en versier een vrije trap.

De vrije trap wordt genomen, ik spring, de bal vliegt over me heen maar misschien heb ik hem wel geschampt. Als ik opkijk ligt de bal in de goal. Ha, doelpunt! Ik ren juichend weg en het stadion juicht voor mij. Als ik even later om me heen kijk zie ik dat ik alleen ben en mijn spelers ergens anders feesten. Blijkbaar heeft iemand anders de bal als laatste aangeraakt. Raar.

Nu ben ik alleen door op de keeper, tijd voor weer een onvergetelijk hoogtepunt, een stift in de kruising! Met een subtiele voetbeweging verschalk ik de uitkomende doelman. Merkwaardig genoeg belandt de bal tegen de lat. Bijna onmogelijk, maar het gebeurt.

En weer kom ik op de keeper af. Als hij bijna bij me is verstuur ik een snelle pass naar iemand, die de bal in het lege doel schuift. Wat een briljante assist!

Ineens is het afgelopen. Niet ik, maar iemand die 'Leonardo' heet, wordt uitgeroepen tot Man van de Wedstrijd. Ongelofelijk!

Queens Park Rangers V (slot)

Hij wordt wakker met een bekend gevoel: zenuwen. Het is zaterdagochtend en nog vroeg, maar hij is te onrustig om in zijn bed te blijven liggen. In de te kleine keuken bakt hij wat eieren met spek, hoewel hij eigenlijk geen honger heeft. Het smaakt ook maar matig.

Hij kijkt zijn huisje eens rond. Het hangt vol met herinneringen: foto's, sjaals en het shirt met de handtekeningen uit de gouden jaren '80, toen bijna de FA-cup werd gewonnen. Zou er een vrouw in dit blauw-witte huis willen wonen? Het kan hem weinig schelen, zijn laatste vrouw is alweer lang geleden.

Toch maar vast naar het stadion, het heeft geen zin om thuis te blijven ijsberen. Sjaal om, muts op en de deur uit. Als hij de hoek om is ziet hij het stadion al liggen. Hij knikt naar de andere mannen die in dezelfde richting lopen. Enkelen lopen alleen en allen zijn, net als hij, te vroeg. Hij kent ze wel maar is niet zo'n prater.

Als hij langs de fanshop loopt twijfelt hij. De wedstrijd begint nog lang niet en het kan nooit kwaad om even te kijken. Als hij binnenkomt geeft de verkoopster hem een meewarige blik van herkenning. Eigenlijk weet hij zelf ook al wel wat er gaat gebeuren, en even later staat hij in de rij voor de kassa. Het QPR-kussentje in zijn hand geeft hem een geruststellend gevoel: hij heeft er vandaag in ieder geval alles aan gedaan.

Hij loopt snel naar de ingang van het stadion met het kussentje onder zijn arm, langs een paar Nederlandse jongens die hem in stilte gadeslaan. Hij is een echte.

Door Vincent

Keihard

De winter is keihard. Al weken moeten we op zaterdag, soms zelfs op vrijdag al, constateren dat de wedstrijd op zondag niet doorgaat. Zo ook deze week. Nog voor ik mij in een smoking hees om de zaterdagavond groots door te brengen, zag ik op teletekst een kruisje staan achter ons district: weer afgelast.

Via de mail werd het droevige bericht verspreid. Binnen een uur zou op vele studentenkamers een vloek klinken. Dit werd nog eens versterkt door het bericht dat net daarvoor gepost was. Een van ons had een vrije zaterdag en snakte naar voetbal. Hij stapte op de fiets en reed naar het veld waar wij de volgende dag verwacht werden.

Hij ging het veld inspecteren.

Als een heuse prof moet hij in pak dan wel in trainigspak over het veld gelopen hebben. In ieder geval een iPod in zijn oren, met het hoofd naar de grond, een beetje wroeten met zijn voet, en, als hij het echt serieus heeft gedaan, door de knieën en even voelen, het gras aaien. Het zorgde voor een prachtige analyse:

"I went to check out the field of ASC today. It is real grass and is in very good condition considering it is the only field that ASC has. Its kinda spongey though, so make sure to bring the longer studs along if you have them..."

Al snel werd het keiharde nieuws nog eens over de mail gegooid. Ditmaal vertaald voor onze buitenlandse teamgenoot: "The game has been cancelled...I know, it sucks."

Ver weg

Londen, Engeland: voetbalnatie.

In ons hostel staat op tv's verspreid in de bar Valencia-Villareal op. Een Spaanse topper waarin van alles gebeurt. Al na tien minuten staat het 2-0. Op slag van rust 2-1. Later 2-2, 3-2 en via een penalty 3-3. Een thriller, maar al deze informatie ging langs mij heen en las ik later pas terug. Dat kwam zo.

Ik werd niet afgeleid door het meisje dat de bar beschouwde als haar slaapkamer en haar vriendje (?) en public bereed, maar door twee kleine mannen aan de bar. Twee kleine dikkerds met een grote glimlach op het gezicht die zo nu en dan een klein dansje waagden, hangend aan de bar.

Ik loop naar de bar om bier te halen voor de groep en knoop een gesprek aan met de jongste van de twee: 'we komen uit Australie, zijn voor vier weken op reis in Europa, en dan weer terug naar Australie, haha nee dat is mijn vader, dit en dat en zus en zo.'

Tsja, wilde de oudere man niet beledigen, dus vroeg maar of ze vrienden waren.

Terug bij de groep vertel ik mijn vriend het verhaal van de bar. 'Vader en zoon? Prachtig.' We kijken naar de twee kleine mannen die drinken, dansen en lachen. Vader en zoon.

De schermen met voetbal zijn ver weg.

Queens Park Rangers IV

De man valt niet op. Hij is niet uitgedost in kledij van zijn club, geen muts, geen sjaaltje. Hij is heel gewoontjes. Alsof hij na een bezoek aan zijn schoonmoeder rechtstreeks naar het stadion is gekomen. Hij zal een degelijke baan hebben en is, zonder twijfel, vader.

Dat de beste man op het eerste gezicht absoluut niet opvalt, realiseer ik me pas op het moment dat hij vanuit het niets opstaat. Op het veld is het rustig: geen aanval, kaart of actie, maar hij staat als enige op. Hij wijst naar het vak naast ons, het vak van de tegenstander dat opvallend luidruchtig is. De middelvinger?

Nee.

Terwijl hij zijn hand licht balt en nog eens specifiek wijst naar een eenling in de menigte, beweegt hij licht zijn pols, geoefend gaat zijn hand heen en weer, hoog boven zijn hoofd. Inderdaad, alsof hij masturbeert. Even heen en weer en dan weer wijzen, en weer heen en weer. Zijn bewegingen worden ondersteund met wat kreten uit het publiek: 'wankers!' Gedurende de wedstrijd gaat dit nog eens en nog eens; hij staat als enige op, wijst en de hand gaat heen en weer. Zijn actie is moeilijk te plaatsen, want niemand neemt ook maar enige vorm van aanstoot aan hem. Is het de buurtgek of staat de rest achter hem en geniet hij het volledige respect?

Duidelijk is dat het bezoeken van onze Queens Park Rangers werkelijk van alles los maakt bij haar supporters.