De man valt niet op. Hij is niet uitgedost in kledij van zijn club, geen muts, geen sjaaltje. Hij is heel gewoontjes. Alsof hij na een bezoek aan zijn schoonmoeder rechtstreeks naar het stadion is gekomen. Hij zal een degelijke baan hebben en is, zonder twijfel, vader.
Dat de beste man op het eerste gezicht absoluut niet opvalt, realiseer ik me pas op het moment dat hij vanuit het niets opstaat. Op het veld is het rustig: geen aanval, kaart of actie, maar hij staat als enige op. Hij wijst naar het vak naast ons, het vak van de tegenstander dat opvallend luidruchtig is. De middelvinger?
Nee.
Terwijl hij zijn hand licht balt en nog eens specifiek wijst naar een eenling in de menigte, beweegt hij licht zijn pols, geoefend gaat zijn hand heen en weer, hoog boven zijn hoofd. Inderdaad, alsof hij masturbeert. Even heen en weer en dan weer wijzen, en weer heen en weer. Zijn bewegingen worden ondersteund met wat kreten uit het publiek: 'wankers!' Gedurende de wedstrijd gaat dit nog eens en nog eens; hij staat als enige op, wijst en de hand gaat heen en weer. Zijn actie is moeilijk te plaatsen, want niemand neemt ook maar enige vorm van aanstoot aan hem. Is het de buurtgek of staat de rest achter hem en geniet hij het volledige respect?
Duidelijk is dat het bezoeken van onze Queens Park Rangers werkelijk van alles los maakt bij haar supporters.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten