Hij wordt wakker met een bekend gevoel: zenuwen. Het is zaterdagochtend en nog vroeg, maar hij is te onrustig om in zijn bed te blijven liggen. In de te kleine keuken bakt hij wat eieren met spek, hoewel hij eigenlijk geen honger heeft. Het smaakt ook maar matig.
Hij kijkt zijn huisje eens rond. Het hangt vol met herinneringen: foto's, sjaals en het shirt met de handtekeningen uit de gouden jaren '80, toen bijna de FA-cup werd gewonnen. Zou er een vrouw in dit blauw-witte huis willen wonen? Het kan hem weinig schelen, zijn laatste vrouw is alweer lang geleden.
Toch maar vast naar het stadion, het heeft geen zin om thuis te blijven ijsberen. Sjaal om, muts op en de deur uit. Als hij de hoek om is ziet hij het stadion al liggen. Hij knikt naar de andere mannen die in dezelfde richting lopen. Enkelen lopen alleen en allen zijn, net als hij, te vroeg. Hij kent ze wel maar is niet zo'n prater.
Als hij langs de fanshop loopt twijfelt hij. De wedstrijd begint nog lang niet en het kan nooit kwaad om even te kijken. Als hij binnenkomt geeft de verkoopster hem een meewarige blik van herkenning. Eigenlijk weet hij zelf ook al wel wat er gaat gebeuren, en even later staat hij in de rij voor de kassa. Het QPR-kussentje in zijn hand geeft hem een geruststellend gevoel: hij heeft er vandaag in ieder geval alles aan gedaan.
Hij loopt snel naar de ingang van het stadion met het kussentje onder zijn arm, langs een paar Nederlandse jongens die hem in stilte gadeslaan. Hij is een echte.
Door Vincent
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten