Ver weg

Londen, Engeland: voetbalnatie.

In ons hostel staat op tv's verspreid in de bar Valencia-Villareal op. Een Spaanse topper waarin van alles gebeurt. Al na tien minuten staat het 2-0. Op slag van rust 2-1. Later 2-2, 3-2 en via een penalty 3-3. Een thriller, maar al deze informatie ging langs mij heen en las ik later pas terug. Dat kwam zo.

Ik werd niet afgeleid door het meisje dat de bar beschouwde als haar slaapkamer en haar vriendje (?) en public bereed, maar door twee kleine mannen aan de bar. Twee kleine dikkerds met een grote glimlach op het gezicht die zo nu en dan een klein dansje waagden, hangend aan de bar.

Ik loop naar de bar om bier te halen voor de groep en knoop een gesprek aan met de jongste van de twee: 'we komen uit Australie, zijn voor vier weken op reis in Europa, en dan weer terug naar Australie, haha nee dat is mijn vader, dit en dat en zus en zo.'

Tsja, wilde de oudere man niet beledigen, dus vroeg maar of ze vrienden waren.

Terug bij de groep vertel ik mijn vriend het verhaal van de bar. 'Vader en zoon? Prachtig.' We kijken naar de twee kleine mannen die drinken, dansen en lachen. Vader en zoon.

De schermen met voetbal zijn ver weg.