De ondergang van een held

Op 3 juli 1990 had hij onsterfelijk moeten worden, het zou zíjn dag worden. Paul Gascoigne, het enfant terrible van het Engelse nationale elftal, nam op die dag Engeland bij de hand en hij was voorbestemd om ze te leiden naar de overwinning op het gehate West-Duitsland. Engeland zou hierna doorstomen naar de finale en dan zou hij die prachtige trofee eindelijk in zijn dikkige handen nemen. Hij was die dag onverzettelijk, oersterk en technisch; hij speelde als de verpersoonlijking van het Britse voetbal.

Paul Gascoigne buffelde, tierde, stormde en vrat op die dag in juli de kilometers net zo makkelijk op als de Duitse opponenten. Hij joeg zijn team aan en dreef de Engelse supporters tot extase. Dat de Duitsers op een schlemielige, Duitse, manier nog een vrije trap er in schoten, was slechts een klein obstakel. Al snel schoot Gary de gelijkmaker erin en de verlenging volgde. Nu zou het gaan gebeuren!

Wéér een van zijn solo's: één tegenstander gepasseerd, nog een en nog één. Hij tikt de bal nét iets te ver voor zich uit, tegenstander ertussen, maar nooit opgeven, neerhalen die mof! De scheidsrechter fluit, snel een handje geven. Hij draait zich om en kijkt naar de scheids; zijn dan al aangetaste brein realiseert zich wat die gele kaart betekent. 'No, really. Noh, fuck off! Fuck!' En dan de tranen, die prachtige tranen.

Op het moment dat de zoete tranen over de wangen van Gazza biggelden, knakte er iets bij de Britse held. De spirit was eruit en Engeland kon slechts tot penalty's komen. Gazza zelf was niet meer in staat om een pingel te nemen en Pearce en Waddle leidde de Britse ondergang in. Vanaf dat moment stortte de wereld van Gazza compleet in. Hij verergerde zijn knieblessure in discotheek Glitterball en aardde nooit in het glamoureuze Italië. Een korte opleving bij Glasgow Rangers werd gevolgd door een incident met de IRA, een transfer naar 'Boro in het Championship, een gefaalde stage bij D.C. United en een debacle bij Gansu Tianma in China. Op zoek naar een managerscarrière klopte hij aan bij Kettering Town, waar hij na 39 dagen werd weggestuurd omdat hij elke dag naar de drank stonk. In de jaren daarop sloeg hij zijn vrouw lens, werd hij ernstig depressief, pleegde hij enkele suïcidepogingen en werd zelfs Anorexia Nervosa vermoed bij de altijd wat dikkige Gascoigne.

Een paar weken geleden kwam in het nieuws dat de 12-jarige Regan Gascoigne zijn vader nooit meer wil zien. Hij weigert zijn eigen zoete tranen aan Gazza te verspillen en heeft, net als zijn moeder Sheryl, de hoop opgegeven. Alcohol loopt als een rode draad door het dramatisch verlopen leven van Paul Gascoigne, wat waarschijnlijk binnenkort op een droevige manier zal eindigen. Toch denk ik zelf dat als hij nét iets behoudender was geweest op die mooie dag in juli, dat het allemaal anders was gelopen.

Door Berry

http://nl.youtube.com/watch?v=rxGGsCa7tAA