Ik heb eens gelezen dat de huidige generatie jongeren, waaronder ik dus, een sterk verlangen heeft naar authenticiteit, naar 'echte' belevingen. Het kost me eerlijk gezegd weinig moeite om mezelf in deze stelling te herkennen. Als we met het voetbalteam in Londen zijn, wordt al snel duidelijk dat ik niet de enige ben.
Hoewel er dat weekend wedstrijden van Arsenal en Fulham, zijn we unaniem: we gaan naar Queens Park Rangers: QPR, the R's, the Super Hoops, een voor Londense begrippen nietige club die zich ophoudt in de tweede Engelse profdivisie. Ze spelen tegen Coventry City, de nummer negen tegen de nummer veertien. Bij Arsenal kunnen we Robin van Persie en iedereen zien, bij QPR kennen de meesten van ons niemand. Maar wij willen de echte Engelse voetbalbeleving, in een oud en koud en tochtig stadion en met bier en fish en chips. En die krijgen we ook.
Als we naar het stadion lopen wanen we ons een firm en lachen we onszelf daarover uit. Voor ons loopt een man met de letters QPR in het blauw in zijn gemillimeterde blonde haar geverfd. Tussen vaders en zonen en hier en daar een moeder en dochter gaan we het stadion in We wurmen ons door een roestig draaihekje. Het oude stadion blijkt ook een nadeel te hebben: geen beenruimte. Het maakt niet uit, de grijns is nu al niet van onze gezichten af te slaan.
Wordt vervolgd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
3 opmerkingen:
Hoeveel is het trouwens geworden? Niet dat het echt uitmaakt, maar ik vraag het meer omdat het natuurlijk wel leuker is om een goal van QPR in het stadion te hebben meegemaakt.
Godsamme, wat had ik hier graag bij willen zijn.
Daarvoor zul je op de volgende aflevering moeten wachten :)
De spanning stijgt!
Een reactie posten