Nieuwjaarsborrel

1 januari. De stad is stil en ligt erbij als een huiskamer na een uit de hand gelopen feest, overal zooi. In de kantine van de club is het druk. Bij het ontvangst krijgen we door een oudere vrouw een consumptiebon in de hand gedrukt als ze ons het beste wenst voor het nieuwe jaar.

Aan een lange witte tafel zitten grote grijze mannen. De ereleden. Achterin zit een muzikant achter twee keyboards verscholen. Met een paar drukken op de toetsen tovert hij er complete smartlappen uit, behalve de zangpartij, die is echt live. De mannen die we normaal gesproken na een training in hun werkkloffie aantreffen aan de bar, zijn in een pak gehesen. De meest wonderlijke dassen en kleurencombinaties komen voorbij. Gelukkig draagt er ook een gewoon een traningsjack. Naast het barmeubilair zie ik natuurlijk de terreinknechten, de wedstrijdsecretaris en het bestuur.

We staan te genieten van de mensen om ons heen als ik door een, voor mij onbekende, man gewenkt word. Ik loop naar hem toe. Hij is groot, heeft een grijze baard en kijkt streng. 'Hier', zegt hij. Zichtbaar ongemerkt stopt hij me drie consumptiebonnen toe. 'Dan hebben jullie wat te drinken.' Ik bedank hem en zeg dat we net hebben gehad. 'Nee, neem nou, hier' en hij strompelt langs zijn scootmobiel naar de toiletten. Ik neem het aan en even denk ik aan vroeger, aan mijn opa die me weer eens wat geld toestopte.

De jeugd wordt gewaardeerd vandaag.

Uiteraard is ook meneer de Voorzitter aanwezig. Twee uur later dan aangekondigd pakt hij een microfoon, klimt op een schilderstrapje en begint zijn nieuwjaarsspeech:

"2009 is een bijzonder jaar. Onze club wordt dit jaar 90 jaar oud en dat is uniek binnen deze vereniging!"

We kijken elkaar kort aan: voor ons is het jaar al uniek begonnen.