Annie

In het oude jeugdhonk werd stevig gerookt. Door Arie, de klusjesman die er af en toe zat, maar bovenal door Annie. Annie was de baas van het jeugdhonk: een bonkige vrouw met kort grijs haar en een stem die over het hele complex bulderde wanneer je een uitbrander kreeg. Bijvoorbeeld als je te hard draaide aan de buizen van het tafelvoetbal, te hard drukte op de knopjes van de controller, of per ongeluk een bal van tafel stootte tijdens het poolen. Zelfs de meest stoere jongens waren bang voor Annie. Enkel haar reusachtige boezem maakte dat je wist dat je met een vrouw te maken had.

Toen de club verhuisde naar een nieuw en modern complex dat moest leiden tot de weg naar boven, ging het met alles minder. Er stond geen enkele boom op de maanvlakte; we speelden meer tegen de wind dan tegen onze rivalen. De beloofde velden waar het hele jaar op gespeeld kon worden, werden er regelmatig uitgegooid. Ook werden de nieuwe trainers en spelers uit de stad slecht ontvangen bij de dorpse club. Men verlangde terug naar het oude terrein aan de sportlaan.

Ook Annie wilde terug, want in het nieuwe jeugdhonk mocht niet gerookt worden en Annie had niet meer de leiding. Ze kreeg ruzie met de club en ging, naar ik pas vele jaren later mocht horen, huilend naar huis. Ruzie met de club was het verliezen van je werk, je passie, je liefde.

Vorige week hoorde ik dat het, terwijl de club er nog steeds niet bovenop is, weer goed gaat met Annie. Ze werkt weer voor de voetbal, in het jeugdhonk. Maar niet bij mijn oude cluppie, nee, Annie is verhuisd: naar de overkant, de concurrent, van Steeds Hoger Oud-Beijerland (SHO) naar Oud-Beijerlandse Sport Vereniging (OSV). Zie het als een transfer van Amsterdam naar Rotterdam, van Barcelona naar Madrid, van AC Milaan naar Inter Milaan. Weet u nog: Figo, van Barca naar Real: uitgefloten, uitgejauwd en uitgekotst.

Maar Annie ging niet voor het geld, Annie ging voor haar geluk.