Zoek aansluiting bij de succesvollen, desnoods krampachtig. Het kampioenschap van de club in mijn eigenlijke thuisstad bood daarvoor een goede gelegenheid. Ik zette een kartonnen kampioensschaal op en was een dag lang bereid te doen alsof voetbal en blijdschap iets met elkaar te maken hebben. Enkele korte observaties.
We kijken eerst op groot scherm voetballen in het café waar we al jaren komen. Ik ben met twee vrienden. De één heeft al jaren een AZ-seizoenskaart en de ander had die ook jaren, tot dit seizoen, waar ik smakelijk om kan lachen. Maar hij is eigenlijk toch voor Ajax.
Het zit vol met volksbourgeoisie van het verlopen soort. Het is rood-wit tegen zwart. Zwart verliest bijna. Maar het maakt allemaal niet uit. Zwart, normaal rood, is al kampioen.
‘Retteketet,’ roepen de mensen in het café waar we al jaren komen als de wedstrijd is afgelopen. Het is tijd om hier weg te gaan.
Op straat horen we Bertje Doperwtje. Bertje Doperwtje is een Alkmaarse held. Ik zat bij zijn dochter in de klas. Ik vind het belangrijk in dit stukje mijn binding met de regio te benadrukken. Bertje heeft voor de gelegenheid ‘AZ kampioen, daar is niets meer aan te doen’ (luister hier) geschreven. Hier roepen de mensen weer ‘retteketet’. Dat moet van Bertje. Het liefst met lange uithalen en heel hard.
Op zich willen mijn vrienden wel retteketet roepen, maar besmuikt, en als ze dat gedaan hebben, kijken ze om zich heen of niemand het heeft gezien. Mijn vrienden zijn beschaafde mensen. We beklimmen een parkeergarage. Deze poging het ‘geretteketet’ te ontstijgen heb ik achteraf zeer gewaardeerd.
Naast me wil een man van een jaar of vijfenzestig een foto maken van de boot, die voorbij vaart. Een vader van een jaar of vijfenveertig duwt hem, want de man van de foto dringt voor. ‘Doe rustig, pappa,’ zegt het kind van de vader van een jaar of vijfenveertig. Ze is een jaar of zes.
Mijn vrienden roepen ondertussen ‘kampioenen’ naar de boot, en zwaaien.
Trainer Louis propt een bitterbal in zijn mond.
Onder ons stort een bushokje in. Twee gewonden.
Door Deru
maandag 27 april 2009
vrijdag 24 april 2009
I had a dream
Elf was ik, toen ik eindelijk mijn langgedroomde debuut als voetballer maakte. In de D7 van voetbalclub DWO uit Zoetermeer. Welk weer het was, wie er kwamen kijken en of ik zenuwachtig was weet ik allang niet meer. Maar ik weet nog wel dat ik als spits twee keer scoorde en dus geen onverdienstelijk debuut maakte. Al droeg het relatief weinig bij aan de 16-2 zege die we op Delfia boekten.
In de jaren voorafgaand aan die eerste officiële voetbalwedstrijd droomde ik, als ieder ander jongetje van die leeftijd, van een glansrijke voetbalcarrière. Op de veldjes in de buurt kwam ik aardig mee, en zolang ik nog jonger was dan de jongste profvoetballers bleef die droom in mijn beleving levensvatbaar.
Maar toen ik in de resterende twee wedstrijden na mijn debuut (17-0 tegen de meisjes van KMD en 15-0 in de kampioenswedstrijd tegen Vitesse Delft) niet meer scoorde, voorvoelde ik al dat het weleens lastig zou kunnen worden om mijn droom te vervullen.
Het volgende jaar, waarin ik was opgeschoven naar de D4, schonk mij echter nieuwe hoop. Ik bekleedde letterlijk elke positie in het team, werd uiteindelijk een betrouwbare laatste man en scoorde veelvuldig. Uit acties, penalty´s, en zelfs met een lob over de keeper van 25 meter afstand. Ondanks dit persoonlijk succesvolle seizoen besefte ik dat ik als 12-jarige middelmatige getalenteerde verdediger van een laag team in Zoetermeer een godswonder moest verrichten om in mijn fantasiewereld te belanden.
Dus koos ik aan het eind van het jaar voor tennis, om 10 jaar later tot de conclusie te komen dat ik ook in die sport het recreatieniveau nauwelijks was ontstegen. Tegenwoordig hockey en squash ik, met wisselend succes en vooral voor de lol. Ik breng het er redelijk vanaf, maar stiekem verlang ik nog regelmatig terug naar het voetbal, mijn eerste echte sportliefde.
Want wat zou er gebeurd zijn als ik gewoon was blijven voetballen, keihard had getraind en gewerkt, nooit aan een universitaire studie was begonnen en mijn oerdroom was gaan najagen? Die vraag schiet regelmatig door mijn hoofd.
En dan vooral als ik Dirkie Kuijt uit Katwijk op tv in actie zie tegen voetbalgrootmachten uit de hele wereld. Als ik de noeste werker in de Champions League zie uitblinken, dan knaagt diep van binnen een schuldgevoel. Want ondanks dat ik erg gelukkig ben met alles dat ik heb, ben ik ook al 25 en heb ik de droom van een 11-jarig jongetje héél misschien ten onrechte niet uit laten komen.
Door Jamie
In de jaren voorafgaand aan die eerste officiële voetbalwedstrijd droomde ik, als ieder ander jongetje van die leeftijd, van een glansrijke voetbalcarrière. Op de veldjes in de buurt kwam ik aardig mee, en zolang ik nog jonger was dan de jongste profvoetballers bleef die droom in mijn beleving levensvatbaar.
Maar toen ik in de resterende twee wedstrijden na mijn debuut (17-0 tegen de meisjes van KMD en 15-0 in de kampioenswedstrijd tegen Vitesse Delft) niet meer scoorde, voorvoelde ik al dat het weleens lastig zou kunnen worden om mijn droom te vervullen.
Het volgende jaar, waarin ik was opgeschoven naar de D4, schonk mij echter nieuwe hoop. Ik bekleedde letterlijk elke positie in het team, werd uiteindelijk een betrouwbare laatste man en scoorde veelvuldig. Uit acties, penalty´s, en zelfs met een lob over de keeper van 25 meter afstand. Ondanks dit persoonlijk succesvolle seizoen besefte ik dat ik als 12-jarige middelmatige getalenteerde verdediger van een laag team in Zoetermeer een godswonder moest verrichten om in mijn fantasiewereld te belanden.
Dus koos ik aan het eind van het jaar voor tennis, om 10 jaar later tot de conclusie te komen dat ik ook in die sport het recreatieniveau nauwelijks was ontstegen. Tegenwoordig hockey en squash ik, met wisselend succes en vooral voor de lol. Ik breng het er redelijk vanaf, maar stiekem verlang ik nog regelmatig terug naar het voetbal, mijn eerste echte sportliefde.
Want wat zou er gebeurd zijn als ik gewoon was blijven voetballen, keihard had getraind en gewerkt, nooit aan een universitaire studie was begonnen en mijn oerdroom was gaan najagen? Die vraag schiet regelmatig door mijn hoofd.
En dan vooral als ik Dirkie Kuijt uit Katwijk op tv in actie zie tegen voetbalgrootmachten uit de hele wereld. Als ik de noeste werker in de Champions League zie uitblinken, dan knaagt diep van binnen een schuldgevoel. Want ondanks dat ik erg gelukkig ben met alles dat ik heb, ben ik ook al 25 en heb ik de droom van een 11-jarig jongetje héél misschien ten onrechte niet uit laten komen.
Door Jamie
donderdag 23 april 2009
Verrassing
Ik schakel in, even kijken of Volendam voor een stuntje heeft kunnen zorgen in het bekertoernooi door van Heerenveen te winnen. Zou een aangename verrassing zijn. Volendam is, om met Johan Derksen te spreken, de troetelbeer van de Eredivisie geworden.
‘Dat is erg jammer’, hoor ik Dominique van Dijk zeggen als de tv aanflitst.
Over en uit dus voor Volendam. Even kijken hoe of wat: Teletekst. Maar daar lees ik dat Martin Bril op 49-jarige leeftijd is overleden, schrijver en columnist, een voorbeeld voor Voetwerk. Snel naar de juiste pagina, dan naar internet en weer terug naar de tv, maar het is waar. Over en uit.
En erg jammer.
Van Volendam, Heerenveen of voetbal heb ik niets meer gehoord of gezien.
‘Dat is erg jammer’, hoor ik Dominique van Dijk zeggen als de tv aanflitst.
Over en uit dus voor Volendam. Even kijken hoe of wat: Teletekst. Maar daar lees ik dat Martin Bril op 49-jarige leeftijd is overleden, schrijver en columnist, een voorbeeld voor Voetwerk. Snel naar de juiste pagina, dan naar internet en weer terug naar de tv, maar het is waar. Over en uit.
En erg jammer.
Van Volendam, Heerenveen of voetbal heb ik niets meer gehoord of gezien.
woensdag 22 april 2009
Quote van de week
"Ik volg de club al een tijd en ken de hoge eisen van Red Bull Salzburg. De voorwaarden in Salzburg, de ontwikkeling van de club en de ambitieuze doelstellingen: het was makkelijk voor mij om voor Red Bulls Salzburg te kiezen."
Huub Stevens is enthousiast over zijn nieuwe topclub in Oostenrijk.
Huub Stevens is enthousiast over zijn nieuwe topclub in Oostenrijk.
dinsdag 21 april 2009
Helemaal niets
Zondag om 12.15 uur kijk ik die dag voor het eerst op mijn telefoon. '1 oproep gemist' staat er. Het is van onze aanvoerder. Het was waarschijnlijk beter geweest als ik op dat moment terug naar bed was gegaan. Toch maar gebeld: 'de wedstrijd is verplaatst naar 12 uur', zegt hij. Oké dan, op naar de club.
Daar aangekomen, om een lang verhaal kort te houden, staat de tegenstander alweer op het punt te vertrekken. Het is onze directe concurrent, die dit jaar maar één keer heeft verloren, van ons. De wedstrijd is verplaatst, van twee uur naar twaalf uur, maar onze eigen club heeft ons niets laten weten. De tegenstander blijkt niet te vermurwen om op een later tijdstip te spelen en een reglementaire 3-0 nederlaag is ons deel. De strijd om het kampioenschap kunnen we vergeten.
Dan de aandacht maar verleggen: de eredivisie. Een overwinning van Ajax op PSV zou de dag nog enigszins goed kunnen maken. Als na 40 minuten ook dat uitgesloten lijkt, verleg ik andermaal mijn aandacht: de Amstel Gold Race. Misschien kan wielrennen brengen wat voetbal vandaag zo hard verzuimt. Het ziet er goed uit: twee Nederlanders in een driemansfinale op de Cauberg, een uitstekende kans op het eerste Nederlandse klassiekersucces in jaren. De Rus Ivanov wint eenvoudig. Deze dag is wellicht niet meer te redden.
's Avonds toch maar wat naar de beelden van de AZ-huldiging gekeken. 'Helemaal niets in Amsterdam', zingt de AZ-selectie met hun supporters mee. En, het gaat niet van harte maar het is toch echt waar, Louis van Gaal zingt mee. Wát een rotdag.
Daar aangekomen, om een lang verhaal kort te houden, staat de tegenstander alweer op het punt te vertrekken. Het is onze directe concurrent, die dit jaar maar één keer heeft verloren, van ons. De wedstrijd is verplaatst, van twee uur naar twaalf uur, maar onze eigen club heeft ons niets laten weten. De tegenstander blijkt niet te vermurwen om op een later tijdstip te spelen en een reglementaire 3-0 nederlaag is ons deel. De strijd om het kampioenschap kunnen we vergeten.
Dan de aandacht maar verleggen: de eredivisie. Een overwinning van Ajax op PSV zou de dag nog enigszins goed kunnen maken. Als na 40 minuten ook dat uitgesloten lijkt, verleg ik andermaal mijn aandacht: de Amstel Gold Race. Misschien kan wielrennen brengen wat voetbal vandaag zo hard verzuimt. Het ziet er goed uit: twee Nederlanders in een driemansfinale op de Cauberg, een uitstekende kans op het eerste Nederlandse klassiekersucces in jaren. De Rus Ivanov wint eenvoudig. Deze dag is wellicht niet meer te redden.
's Avonds toch maar wat naar de beelden van de AZ-huldiging gekeken. 'Helemaal niets in Amsterdam', zingt de AZ-selectie met hun supporters mee. En, het gaat niet van harte maar het is toch echt waar, Louis van Gaal zingt mee. Wát een rotdag.
donderdag 16 april 2009
Mysterie
Het is een hoogst merkwaardig sms-je, zeker voor een dinsdagochtend een jaar geleden.
-'Pahlplatz'
Het komt van een vriend die ik soms spreek maar niet vaak. Meestal gaat het over voetbal, maar ik kan me niet herinneren dat de oud-voetballer van Twente, PSV en Heerenveen ooit voorbij is gekomen. Ik stuur een bericht terug:
-'?'
De reactie laat niet lang op zich wachten.
-'Fräser Kiprich Musampa'
Dit wordt er niet veel duidelijker op. Waarom word ik bestookt met middelmatige voetballers uit de jaren '90? Ik besluit het duidelijker te vragen.
-'WAAROM DOE JE DIT?'
-'Omdat het kan, er staan allerlei toffe spelers in je T9' is het antwoord. T9 is het woordenboek van je mobiele telefoon.
Juist. Dit moet ik uitproberen. De proef gaat op de som met enkele Ajax-aanvallers.
'Overmars, Kluivert, Litmanen', check, check, check. Iets exotischer dan maar.
'Machlas, Arveladze' , check, check. Hmm.
'Babangida, Oliseh'. Wow.
Dit is ongelofelijk. Waarom is dit? Wie zit hier achter? Wie maakt überhaupt die woordenboeken? Dit komt duidelijk niet uit de Van Dale. Is dit een hobbyende medewerker van een telecombedrijf geweest? Heeft de spelersvakbond zich sterkgemaakt? Waarom zijn het alleen spelers uit de jaren '90? Ibrahimovic en Ronaldinho zijn nergens te bekennen, Sjaak Swart en Coen Moulijn ook niet. Waarom staat Petrovic er wel in, maar Popescu niet? Vragen die een antwoord verdienen. Wie het weet mag het zeggen, maar dit is het mooiste mysterie van Nederland.
-'Pahlplatz'
Het komt van een vriend die ik soms spreek maar niet vaak. Meestal gaat het over voetbal, maar ik kan me niet herinneren dat de oud-voetballer van Twente, PSV en Heerenveen ooit voorbij is gekomen. Ik stuur een bericht terug:
-'?'
De reactie laat niet lang op zich wachten.
-'Fräser Kiprich Musampa'
Dit wordt er niet veel duidelijker op. Waarom word ik bestookt met middelmatige voetballers uit de jaren '90? Ik besluit het duidelijker te vragen.
-'WAAROM DOE JE DIT?'
-'Omdat het kan, er staan allerlei toffe spelers in je T9' is het antwoord. T9 is het woordenboek van je mobiele telefoon.
Juist. Dit moet ik uitproberen. De proef gaat op de som met enkele Ajax-aanvallers.
'Overmars, Kluivert, Litmanen', check, check, check. Iets exotischer dan maar.
'Machlas, Arveladze' , check, check. Hmm.
'Babangida, Oliseh'. Wow.
Dit is ongelofelijk. Waarom is dit? Wie zit hier achter? Wie maakt überhaupt die woordenboeken? Dit komt duidelijk niet uit de Van Dale. Is dit een hobbyende medewerker van een telecombedrijf geweest? Heeft de spelersvakbond zich sterkgemaakt? Waarom zijn het alleen spelers uit de jaren '90? Ibrahimovic en Ronaldinho zijn nergens te bekennen, Sjaak Swart en Coen Moulijn ook niet. Waarom staat Petrovic er wel in, maar Popescu niet? Vragen die een antwoord verdienen. Wie het weet mag het zeggen, maar dit is het mooiste mysterie van Nederland.
woensdag 15 april 2009
Pasen
Vanuit de trein is de Tweede Paasdag prachtig. Honden huppelen langs benen van baasjes, kinderen proberen een vlieger de lucht in te laten, een renner heeft geen rede af te zien - de zon maakt alles goed.
Maar als de trein langs een voetbalveld sukkelt, is deze dag net als alle andere voetbaldagen. Het ene team rent vrolijk terug naar de eigen helft, de keeper van het andere team trapt teleurgesteld de bal naar de middenlijn. De bal die hij net uit het net heeft moeten vissen. De scheidsrechter wordt belaagd door de teamgenoten van de verslagen keeper.
Vanuit de trein ziet alles er vredig uit, maar het vloeken en tieren spreekt uit het plaatje. Een gewone voetbaldag.
Maar als de trein langs een voetbalveld sukkelt, is deze dag net als alle andere voetbaldagen. Het ene team rent vrolijk terug naar de eigen helft, de keeper van het andere team trapt teleurgesteld de bal naar de middenlijn. De bal die hij net uit het net heeft moeten vissen. De scheidsrechter wordt belaagd door de teamgenoten van de verslagen keeper.
Vanuit de trein ziet alles er vredig uit, maar het vloeken en tieren spreekt uit het plaatje. Een gewone voetbaldag.
dinsdag 14 april 2009
Kampioen
Vandaag de trainer op mijn schouders
sta ik hier op het bordes
mensen hangen aan mijn lichaam
de voorzitter omhelst een fles
we waren er zo vaak dichtbij
stonden we met lege handen
begonnen we gewoon opnieuw
om vervolgens weer te stranden
dromend dat we ’t zouden halen
achtervolgd door jaren pech
zien wij nu onszelf beloond
na een lange, lange weg
En middenin het feestgedruis
sta ik hier als kampioen
kan ik maar aan een ding denken:
wat ga ik in godsnaam morgen doen?
Door Jochem
sta ik hier op het bordes
mensen hangen aan mijn lichaam
de voorzitter omhelst een fles
we waren er zo vaak dichtbij
stonden we met lege handen
begonnen we gewoon opnieuw
om vervolgens weer te stranden
dromend dat we ’t zouden halen
achtervolgd door jaren pech
zien wij nu onszelf beloond
na een lange, lange weg
En middenin het feestgedruis
sta ik hier als kampioen
kan ik maar aan een ding denken:
wat ga ik in godsnaam morgen doen?
Door Jochem
vrijdag 10 april 2009
Manieren
Ik zit op een doordeweekse middag in de trein tussen Den Haag en Amsterdam en ben per toeval in de stiltecoupé beland. Enkele jongens zitten uitgebreid te praten, een ander praat mee via een telefoon die op de speakerfunctie staat. Terwijl ik zit te bedenken wat ik daarvan vind, loopt een vrouw naar de jongens toe en vraagt ze om stil te zijn. Dit mag niet baten. Als even later de conducteur langskomt vraagt ook hij de jongens om op te houden met praten of in een andere coupé te gaan zitten. Eén van de jongens vraagt: 'waarom?' De conducteur zegt: 'omdat dit een stiltecoupé is, en je hoort rekening te houden met andere mensen.'
Een paar weken eerder staat het 1-1 bij Ajax - Marseille. Bij deze stand is Ajax uitgeschakeld in de UEFA-cup. Het is dodelijk stil in mijn gelegenheidsvak 411, zoals helaas wel vaker in de Arena. Ik erger me aan het apathische publiek en besluit maar eens heel hard 'Ajax' te roepen. Een jongen uit de rij voor me kijkt om: welke malloot begint er nou plotseling te schreeuwen? Ik roep nog maar eens 'Ajax'. 'Zo, jij hebt de status van meest vocale supporter van het vak ook weer bereikt', zegt mijn vader, die naast me zit.
Dan, een kansrijke situatie voor het doel van Marseille. Onwillekeurig ga ik staan. Achter me zegt iemand 'zitten!' Als het moment voorbij is kijk ik om wie het is geweest. De man achter me zegt 'ja, er zitten hier ook andere mensen te kijken, daar kun je ook wel eens rekening mee houden.'
Een paar weken eerder staat het 1-1 bij Ajax - Marseille. Bij deze stand is Ajax uitgeschakeld in de UEFA-cup. Het is dodelijk stil in mijn gelegenheidsvak 411, zoals helaas wel vaker in de Arena. Ik erger me aan het apathische publiek en besluit maar eens heel hard 'Ajax' te roepen. Een jongen uit de rij voor me kijkt om: welke malloot begint er nou plotseling te schreeuwen? Ik roep nog maar eens 'Ajax'. 'Zo, jij hebt de status van meest vocale supporter van het vak ook weer bereikt', zegt mijn vader, die naast me zit.
Dan, een kansrijke situatie voor het doel van Marseille. Onwillekeurig ga ik staan. Achter me zegt iemand 'zitten!' Als het moment voorbij is kijk ik om wie het is geweest. De man achter me zegt 'ja, er zitten hier ook andere mensen te kijken, daar kun je ook wel eens rekening mee houden.'
donderdag 9 april 2009
Voetbalgekte
Als ik de nieuwe cultheld van Volendam Melvin Platje zie, moet ik direct aan de Mancunian Wayne Rooney denken. En als ik aan Wayne Rooney denk, moet ik denken aan het WK van 2006. Ik begaf mij die zomer voor drie maanden in Engeland en merkte aldaar dat ik de 'voetbalgekte' die we tijdens grote toernooien meemaken in Nederland, nog nooit had meegemaakt. Engeland sloeg alles.
De eerste wedstrijd van het WK speelde Engeland tegen Paraguay. Al vroeg op de dag werd de pot op grote schermen uitgezonden in het park. Ik was pas net wakker, maar de stad rook al naar verschaald bier – men was vroeg begonnen.
Rooney kon helaas niet meespelen. In april van dat jaar had hij een blessure aan zijn voet opgelopen, een middenvoetsbeentje ofzo. Toch werd hij geselecteerd, in de hoop dat hij tijdig fit zou geraken. Dit is het onderwerp van een voorbeeld dat de gekte in Engeland illustreert.
De boulevardkrant Sun volgde het herstel van de spits nauwlettend. Iedere dag opende de krant met nieuws over de sterspeler van Engeland. Rooney zou snel weer spelen, getuige een foto van Rooney bij een auto met de volgende dikke letters als onderschrift:
WAYNE Rooney stands by a car yesterday without the protective boot on his broken right foot . The crocked star clearly puts all his weight on it as he lifts a dog into the car in Liverpool. Sun doc Carol Cooper says: “It’s a great sign.”
Dit was voetbalgekte.
De eerste wedstrijd van het WK speelde Engeland tegen Paraguay. Al vroeg op de dag werd de pot op grote schermen uitgezonden in het park. Ik was pas net wakker, maar de stad rook al naar verschaald bier – men was vroeg begonnen.
Rooney kon helaas niet meespelen. In april van dat jaar had hij een blessure aan zijn voet opgelopen, een middenvoetsbeentje ofzo. Toch werd hij geselecteerd, in de hoop dat hij tijdig fit zou geraken. Dit is het onderwerp van een voorbeeld dat de gekte in Engeland illustreert.
De boulevardkrant Sun volgde het herstel van de spits nauwlettend. Iedere dag opende de krant met nieuws over de sterspeler van Engeland. Rooney zou snel weer spelen, getuige een foto van Rooney bij een auto met de volgende dikke letters als onderschrift:
WAYNE Rooney stands by a car yesterday without the protective boot on his broken right foot . The crocked star clearly puts all his weight on it as he lifts a dog into the car in Liverpool. Sun doc Carol Cooper says: “It’s a great sign.”
Dit was voetbalgekte.
Quote van de week
"Wij zijn gefocust op de wedstrijden. Niet op de feesten. Ik ben er het paasweekeinde niet eens, want ik ga in Friesland een mooi ritje maken met mijn vader."
Dirk Scheringa, voorzitter van AZ op de vraag of het draaiboek al klaar ligt voor een mogelijk kampioensfeest dit weekend.
Dirk Scheringa, voorzitter van AZ op de vraag of het draaiboek al klaar ligt voor een mogelijk kampioensfeest dit weekend.
dinsdag 7 april 2009
Tien minuten
Ik ging het toch maar proberen, zo’n doordeweekse wedstrijd van Nederland, niet om het affiche – Macedonië, het land van, ja van wat eigenlijk – maar omdat het er, ondanks al het negatieve gelul, zaterdag tegen de Schotten alleraardigst uitzag.
Maar bovenal natuurlijk omdat ik zaterdag, door de enthousiaste groep waar ik me in begaf, niets heb gehoord van de side-kick van de oersaaie Leo Oldenburger: Pierre van Hooijdonk.
Wat zal Pierre vertellen, de spits die als invaller redelijk wat succes had bij Oranje? Ik ging er eens rustig voor zitten en gaf hem tien minuten.
Bij de opening is het nog wat stil. Leo voert het woord. Tijdens het volkslied mis ik de altijd hard meezingende Edwin van der Sar, die vroeger samen met de gebroeders De Boer, harder zong dan alle elf van nu samen. Alleen Van Bommels lippen zie ik nu en dan van elkaar gaan. Gelukkig komt de bondscoach met zijn assistenten in beeld: Van Marwijk valt wat tegen, maar Frank de Boer zingt als vanouds.
Na een minuut stilte is het tijd voor de wedstrijd, is het tijd voor Pierre.
Al snel wordt er door Nederland een overtreding gemaakt, een flinke. Pierre is nog steeds stil, maar in een gezellig vraaggesprek betrekt Leo de voetbalkenner. Leo vraagt Pierre of dat kan zo vroeg in de wedstrijd.
‘Zolang de scheidsrechter je niet bestraft is het oké.’
Dankjewel Pierre.
Ik druk het geluid uit en loop naar mijn cd-speler.
Maar bovenal natuurlijk omdat ik zaterdag, door de enthousiaste groep waar ik me in begaf, niets heb gehoord van de side-kick van de oersaaie Leo Oldenburger: Pierre van Hooijdonk.
Wat zal Pierre vertellen, de spits die als invaller redelijk wat succes had bij Oranje? Ik ging er eens rustig voor zitten en gaf hem tien minuten.
Bij de opening is het nog wat stil. Leo voert het woord. Tijdens het volkslied mis ik de altijd hard meezingende Edwin van der Sar, die vroeger samen met de gebroeders De Boer, harder zong dan alle elf van nu samen. Alleen Van Bommels lippen zie ik nu en dan van elkaar gaan. Gelukkig komt de bondscoach met zijn assistenten in beeld: Van Marwijk valt wat tegen, maar Frank de Boer zingt als vanouds.
Na een minuut stilte is het tijd voor de wedstrijd, is het tijd voor Pierre.
Al snel wordt er door Nederland een overtreding gemaakt, een flinke. Pierre is nog steeds stil, maar in een gezellig vraaggesprek betrekt Leo de voetbalkenner. Leo vraagt Pierre of dat kan zo vroeg in de wedstrijd.
‘Zolang de scheidsrechter je niet bestraft is het oké.’
Dankjewel Pierre.
Ik druk het geluid uit en loop naar mijn cd-speler.
vrijdag 3 april 2009
Van de scout: is het niveau van de Eredivisie nu echt zo laag?
Kijkend naar het gemiddelde niveau van de Eredivisie maak ik me inderdaad zorgen. We dalen steeds meer af naar het niveau van de Scandinavische competities. Veel strijd, beuken, rossen, lange halen naar voren, afvallende -en tweede ballen en maar weinig positiespel, techniek en tactisch vernuft. Dit is in mijn ogen ook af te zien aan het grote aantal Scandinaviërs dat zo meebalt in de Eredivisie en waar binnen no time ook een ontzettende hype over ontstaat. Ik kan mij de eerste reacties nog herinneren na het debuut van Andreas Granqvist bij FC Groningen. Een knappe goal, waarbij hij erg slecht werd verdedigd, en de hosannastemming was door geen enkele redelijkheid meer te remmen. FC Groningen had wederom een pareltje binnengehaald, zo was de algemene tendens.
Inmiddels is iedereen er volgens mij wel achter dat het hier gaat om een houten klaas en een zeer modale verdediger, maar zo gaat het dus heel vaak in Nederland. De technische jongens met veel talent zijn te frivool, te lastig, te onberekenbaar, te lui, etc, terwijl de noordelijke clubs in eerste instantie schijnbaar de ene geweldige beuker (met fris koppie, welteverstaan) na de andere contracteren. Ik doe daar niet aan mee en denk dat het dus allemaal wel meevalt met die geweldige scouting bij de Nederlandse B.V.O.'s. Bij Ajax worden de scouts genegeerd en is de boel onprofessioneel georganiseerd, bij Feyenoord is er geen geld, bij PSV teerde men hevig op een niet nader te noemen netwerk, bij Groningen is er in de afgelopen jaren nog geen enkele speler doorgestoten naar een absolute topclub en bij Heerenveen haalt men ieder jaar zo'n karrevracht spelers dat er wel iets goeds tussen móét zitten.
Toegegeven, het scoutingsbeleid heeft clubs als Groningen en met name Heerenveen financieel gezien geen windeieren gelegd, maar ik weet zeker dat er schande van gesproken zou worden als de scouting van Ajax of PSV aan was komen zetten met spelers als Stenman, Granqvist, Popov en Kopic. Bij Heerenveen zie ik vooral ontzettend veel miskopen (als ik u het lijstje aankopen van de afgelopen jaren laat zien zou u zich kapot schrikken), aardig wat spelers die voldoen en af en toe een voltreffer. Zo bijzonder is het dus allemaal niet, maar op de een of andere manier worden die frisse Scandinaviërs de norm en lijken de meeste Nederlandse ploegen zich daaraan aan te passen. Ik kijk met een schuin oog maar huiverend toe, terwijl ik in de Champions League vijfentwintig Zuid-Amerikanen en slechts twee Scandinaviërs aan de aftrap zie verschijnen. Doe mij maar de Argentijnse tango of de Braziliaanse samba.
De Scout
Inmiddels is iedereen er volgens mij wel achter dat het hier gaat om een houten klaas en een zeer modale verdediger, maar zo gaat het dus heel vaak in Nederland. De technische jongens met veel talent zijn te frivool, te lastig, te onberekenbaar, te lui, etc, terwijl de noordelijke clubs in eerste instantie schijnbaar de ene geweldige beuker (met fris koppie, welteverstaan) na de andere contracteren. Ik doe daar niet aan mee en denk dat het dus allemaal wel meevalt met die geweldige scouting bij de Nederlandse B.V.O.'s. Bij Ajax worden de scouts genegeerd en is de boel onprofessioneel georganiseerd, bij Feyenoord is er geen geld, bij PSV teerde men hevig op een niet nader te noemen netwerk, bij Groningen is er in de afgelopen jaren nog geen enkele speler doorgestoten naar een absolute topclub en bij Heerenveen haalt men ieder jaar zo'n karrevracht spelers dat er wel iets goeds tussen móét zitten.
Toegegeven, het scoutingsbeleid heeft clubs als Groningen en met name Heerenveen financieel gezien geen windeieren gelegd, maar ik weet zeker dat er schande van gesproken zou worden als de scouting van Ajax of PSV aan was komen zetten met spelers als Stenman, Granqvist, Popov en Kopic. Bij Heerenveen zie ik vooral ontzettend veel miskopen (als ik u het lijstje aankopen van de afgelopen jaren laat zien zou u zich kapot schrikken), aardig wat spelers die voldoen en af en toe een voltreffer. Zo bijzonder is het dus allemaal niet, maar op de een of andere manier worden die frisse Scandinaviërs de norm en lijken de meeste Nederlandse ploegen zich daaraan aan te passen. Ik kijk met een schuin oog maar huiverend toe, terwijl ik in de Champions League vijfentwintig Zuid-Amerikanen en slechts twee Scandinaviërs aan de aftrap zie verschijnen. Doe mij maar de Argentijnse tango of de Braziliaanse samba.
De Scout
woensdag 1 april 2009
Quote van de week
“Laatst heb ik bij iemand ‘ik poep op Ajax’ op zijn billen gezet. Als AZ kampioen wordt, geef ik nog vijf gratis tattoo’s weg.”
De Alkmaarse tatoeerder Ron Wijks
De Alkmaarse tatoeerder Ron Wijks
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
