Tien minuten

Ik ging het toch maar proberen, zo’n doordeweekse wedstrijd van Nederland, niet om het affiche – Macedonië, het land van, ja van wat eigenlijk – maar omdat het er, ondanks al het negatieve gelul, zaterdag tegen de Schotten alleraardigst uitzag.

Maar bovenal natuurlijk omdat ik zaterdag, door de enthousiaste groep waar ik me in begaf, niets heb gehoord van de side-kick van de oersaaie Leo Oldenburger: Pierre van Hooijdonk.

Wat zal Pierre vertellen, de spits die als invaller redelijk wat succes had bij Oranje? Ik ging er eens rustig voor zitten en gaf hem tien minuten.

Bij de opening is het nog wat stil. Leo voert het woord. Tijdens het volkslied mis ik de altijd hard meezingende Edwin van der Sar, die vroeger samen met de gebroeders De Boer, harder zong dan alle elf van nu samen. Alleen Van Bommels lippen zie ik nu en dan van elkaar gaan. Gelukkig komt de bondscoach met zijn assistenten in beeld: Van Marwijk valt wat tegen, maar Frank de Boer zingt als vanouds.

Na een minuut stilte is het tijd voor de wedstrijd, is het tijd voor Pierre.

Al snel wordt er door Nederland een overtreding gemaakt, een flinke. Pierre is nog steeds stil, maar in een gezellig vraaggesprek betrekt Leo de voetbalkenner. Leo vraagt Pierre of dat kan zo vroeg in de wedstrijd.

‘Zolang de scheidsrechter je niet bestraft is het oké.’

Dankjewel Pierre.

Ik druk het geluid uit en loop naar mijn cd-speler.