I had a dream

Elf was ik, toen ik eindelijk mijn langgedroomde debuut als voetballer maakte. In de D7 van voetbalclub DWO uit Zoetermeer. Welk weer het was, wie er kwamen kijken en of ik zenuwachtig was weet ik allang niet meer. Maar ik weet nog wel dat ik als spits twee keer scoorde en dus geen onverdienstelijk debuut maakte. Al droeg het relatief weinig bij aan de 16-2 zege die we op Delfia boekten.

In de jaren voorafgaand aan die eerste officiële voetbalwedstrijd droomde ik, als ieder ander jongetje van die leeftijd, van een glansrijke voetbalcarrière. Op de veldjes in de buurt kwam ik aardig mee, en zolang ik nog jonger was dan de jongste profvoetballers bleef die droom in mijn beleving levensvatbaar.

Maar toen ik in de resterende twee wedstrijden na mijn debuut (17-0 tegen de meisjes van KMD en 15-0 in de kampioenswedstrijd tegen Vitesse Delft) niet meer scoorde, voorvoelde ik al dat het weleens lastig zou kunnen worden om mijn droom te vervullen.

Het volgende jaar, waarin ik was opgeschoven naar de D4, schonk mij echter nieuwe hoop. Ik bekleedde letterlijk elke positie in het team, werd uiteindelijk een betrouwbare laatste man en scoorde veelvuldig. Uit acties, penalty´s, en zelfs met een lob over de keeper van 25 meter afstand. Ondanks dit persoonlijk succesvolle seizoen besefte ik dat ik als 12-jarige middelmatige getalenteerde verdediger van een laag team in Zoetermeer een godswonder moest verrichten om in mijn fantasiewereld te belanden.

Dus koos ik aan het eind van het jaar voor tennis, om 10 jaar later tot de conclusie te komen dat ik ook in die sport het recreatieniveau nauwelijks was ontstegen. Tegenwoordig hockey en squash ik, met wisselend succes en vooral voor de lol. Ik breng het er redelijk vanaf, maar stiekem verlang ik nog regelmatig terug naar het voetbal, mijn eerste echte sportliefde.

Want wat zou er gebeurd zijn als ik gewoon was blijven voetballen, keihard had getraind en gewerkt, nooit aan een universitaire studie was begonnen en mijn oerdroom was gaan najagen? Die vraag schiet regelmatig door mijn hoofd.

En dan vooral als ik Dirkie Kuijt uit Katwijk op tv in actie zie tegen voetbalgrootmachten uit de hele wereld. Als ik de noeste werker in de Champions League zie uitblinken, dan knaagt diep van binnen een schuldgevoel. Want ondanks dat ik erg gelukkig ben met alles dat ik heb, ben ik ook al 25 en heb ik de droom van een 11-jarig jongetje héél misschien ten onrechte niet uit laten komen.

Door Jamie