Nee toch (2)

Het zet je even aan het denken, die vergelijking tussen De Wissel en De Finale.

De Wissel: langzaam binnenvallende wanhoop: hij zit fout, dit kan niet waar zijn, het is niet waar, het is wel waar, hij rijdt daar voor niks. Stilte voor de storm. Daar is de wanhoop al in de ogen van Kemkers, nog een paar rondjes niemandsland, Kramer rijdt uit, Kemkers rijdt naar hem toe alsof hij een relatie uit moet maken zonder dat de ander daar een idee van heeft, nu weet Kramer het ook. Niets dan machteloos medelijden. De 10 kilometer van 2010 is niets meer waard, voor niemand. Het is verschrikkelijk, maar ik moet blijven kijken.

De Finale: langzaam opgebouwde hoop. Het echte geloof dat het kan gebeuren. Niet iets waar we recht op hebben, maar niemand heeft hier recht op. De hoop is er, het kan echt gebeuren, maar de afloop blijft volledig onzeker zolang er niet wordt gescoord. De kansenverhouding is hiervoor irrelevant, het spelbeeld ook. De kans van Robben: zodra de bal de teen van Casillas raakt is ook deze onbelangrijk, pas naderhand neemt het moment zijn plaats in als het punt dichtst bij de titel. Het doelpunt van Iniesta: de weegschaal klapt in een keer diep uit evenwicht. Absolute zekerheid dat dit niet meer goedkomt. Ik heb geen seconde meer gezien.