Hij deed het licht in de woonkamer uit en liep naar boven, naar één van de slaapvertrekken. Het was een mooi weekend geweest, na al die tegenvallers van de laatste tijd. Eindelijk had zijn club, Arsenal, weer eens gewonnen van het gehate Manchester United. Het had hem wat rust gegeven. Echt rustig was hij eigenlijk nooit.
Hij was al lang fan van Arsenal, al sinds hij voor zijn werk in 1994 drie maanden in Londen had verbleven, en er een aantal wedstrijden voor de Europacup II had bijgewoond. Het meest was hem het fanatisme van de supporters bijgebleven. Schitterend, als mensen zo hartstochtelijk om iets gaven. Toen hij uit Londen vertrok had hij een Arsenal-shirt meegenomen. Voor zijn zoon, die ook nu hij al volwassen was nog bij hem in huis woonde. Hij zag lang niet al zijn zoons nog, hij had er vele. Jammer dat hij waarschijnlijk nooit weer een keer naar een wedstrijd zou kunnen.
De gordijnen in de slaapkamer waren nog open, hij liep naar het raam. Zou Arsenal nog een kans maken? Man U moest ook nog tegen Chelsea, er kon nog van alles gebeuren. Stond daar nou iemand op het dak aan de overkant? Nee, nu zag hij niets meer. Hij sloot de gordijnen. Komend weekend Stoke City uit, altijd lastig.
In de verte klonk het aanzwellende geluid van een Blackhawk-helikopter.
(Wellicht op waarheid gebaseerd)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten