Identiteitscrisis

Theo Janssen naar Ajax. Dat kan niet. Dat klopt niet. Dat is het einde van de wereld. Theo Janssen, de rokende, bierdrinkende, net te dikke middenvelder uit Arnhem met die bolle, doorleefde kop, die tatoeages en dat schitterende linkerbeen.

Ik ben zo iemand die denkt dat hij niet alleen fan is van een club omdat zijn opa dat ook al was, maar ook, en vooral, vanwege de identiteit van de club. Maar wat is die identiteit dan, vragen de Maxima’s onder u zich af. Dat klinkt als een heel moeilijke vraag. Maar dat is het niet, althans: dat wás het niet. Voor mij niet in ieder geval.

Ajax: kijkt neer op alle andere clubs –nationaal en internationaal-, technisch begaafde mannetjes, spelen mooi positiespel, winnen veel, hebben veel geluk en krijgen steun van een vijfde colonne aan scheidsrechters, journalisten en uitgerangeerde prominenten en talkshowhosts. Typische Ajacieden: Suurbier en Krol, Kluivert, Van Gaal, Richard Witschge, Ibrahimovic, Sneijder, Vertonghen. En Jack van Gelder, al ontkent hij het nog zo hard.

PSV: tikkeltje saai, provincieclub, suikeroompje Philips en de Braziliaanse connectie, presteert goed tegen de kleintjes, mede door de gemoedelijke sfeer op het trainingscomplex, maar wordt ondanks de volle prijzenkast niet voor vol aangezien in Nederland buiten Eindhoven en in de rest van de wereld. Typische PSV’ers: Van Raaij, Waterreus, Ooijer, Vogel, Willy en René van de Kerkhof, De Bilde en Degreyse, Manolev, Engelaar en Doedelzak. En Fred Rutten, dus die mag blijven.

Feyenoord: volksclub, harde werkers, antihelden en cultfiguren, minderwaardigheidscomplex, trouwe fans die niet kunnen eten als het slecht gaat, veel verliezen en weinig winnen. Typische Feyenoorders: Van Hanegem, Been, Kiprich, De Wolf, Bosvelt, Kuyt en nou vooruit, De Vrij en Fer. En Van Beukering, maar dan ietsje beter.

Zet Theo Janssen nu eens bij één van deze clubs.

Dat bedoel ik nou.

Door Jochem