Tranen

Ik zag spelers met tranen in de ogen. De spelers van Sporting Braga. Zojuist hadden ze de finale van de Europa League verloren. De medailles die om hun nek werden gedaan, konden het verdriet niet stoppen. Een jaar lang strijden voor een prijs. Met de beker langs de kant, op een sokkel, werd er verloren.

Ook ik heb wel eens gehuild om een nederlaag, dacht ik toen. Het was na de finale van een internationaal toernooi. We verloren, roemloos met 3-0. En heel eventjes moest ik huilen. Natuurlijk niet zo als mijn teamgenootjes, maar toch.

En er was natuurlijk de WK-finale. Enfin.

Maar toen ik Braga zag treuren, moest ik denken aan een andere sportploeg die ik die avond zag in het journaal.

Acht mannen, in een pak. Tranen vloeiden. Ze liepen niet op een sportveld, maar in een bomvolle kerk. Samen tilden zij een kist. Ze hadden meer verloren, dan er ooit te verliezen valt.