Fietsen

Ik kan - op laag niveau - goed voetballen. Maar het voetballen is op. We zijn al kampioen en al twee weken vrij. Ook volgende week staat er niets op het program, pas op 15 mei spelen we weer, voor het laatst dit jaar.

Dus ben ik gaan fietsen. Want het wielerseizoen is net begonnen. Maar dat kan ik niet, ook nog niet op laag niveau.

Zondag zat ik met twee vrienden in de wind. Hoewel, ik zat veelvuldig uit de wind, want op kop fietsen was zwaar. Tijdens de rit, toen ons treintje haperde en ik bijna op het asfalt lag, schoot het er in. De pijn.

Ook op het voetbalveld gebeurt het geregeld. Na een lange sprint, een te enthousiaste kapbeweging, of een onverwacht schot. Maar ook dan is het mogelijk een wedstrijd uit te spelen. Wat korte passes, positie kiezen door twee stappen opzij te doen, of een ander een aanwijzing te geven.

Maar op de fiets valt niet te schuilen.

Op de terugweg van de tocht zei ik tegen de anderen dat ze nog maar even moesten gaan, nog een even een sprintje moesten pakken. Als bij een corner: "Gaan jullie maar, ik blijf wel hangen."

Ze schoten weg. Langs het kronkelende water zag ik ze vliegen. Twee gekleurde truitjes in het groene landschap. Dat maakte de dag toch nog even goed.