Een open doekje voor Daley

De zon schijnt in de Arena, en dat is lang geleden. De trainer is leuk, net als de meeste spelers, en er zijn nog een aantal goeie ook, er zijn veel doelpunten, begrijpelijke transfers, en over de bestuurskamer denken we maar niet te veel na. Er is weerzien met oude bekenden, blikken van verstandhouding met de heftruckchauffeurs van de rij achter ons, maar er zijn ook nieuwe buren, twee jonge jongens met t-shirts en shawls, en geconcentreerde blikken op de wedstrijd.

Die wedstrijd, die nemen we gulzig tot ons, het is immers lang geleden en het is goed te verteren. Als slechte fases ons doen schelden - supporters schelden nou eenmaal, ook bij Barca schelden ze op Iniesta en co., reken maar - zijn we daarna toch even beschaamd. Hoe erg is het niet al die jaren geweest, elke week weer een verschrikkelijke 1-0 tegen NEC, door een klutsbal in de 73e minuut, spuuglelijk voetbal met nietszeggende spelers en een serie flapdrollen op de bank. Na bijna tien jaar blind zijn is dit ene oog een godsgeschenk.

In zo'n atmosfeer is het fijn voetballen, lijkt me. De spelers hebben het leuk, het publiek klapt veel en graag, scandeert de namen van Alderweireld en Sulejmani, volgende keer zullen het misschien Boerrigter en Eriksen zijn, er zijn veel lievelingen momenteel. Over niemand wordt openlijk geklaagd. Als Daley Blind ergens een goede opening vindt, klinkt gul applaus. Maar toch, na de wedstrijd, zijn supporters in de trein hard als altijd: "Die Daley kan er geen klote van".

Misschien blijft de zon schijnen, maar als het straks betrekt heb ik wel een vermoeden wie het als eerste krijgt de horen.

Geniet nog maar even van het mooie weer, Daley.