Moskou

De zomer is: je vermaken met geruchten. X gaat naar Y, Z weer naar X. Het transfernieuws is leuk voor in de kroeg. Het roept veel vage voorspellingen en opportunistisch enthousiasme op. Maar ik kan die transfers allemaal niet zo goed aan.

Neem Demy de Zeeuw die vertrok van Ajax naar Spartak Moskou. Dat vond ik niet alleen jammer, ik heb er dagenlang over lopen piekeren.

Niet zozeer omdat De Zeeuw een erg prettige speler is voor een supporter die even geen tijd heeft voor genuanceerde opinies, maar vanaf de bank in de woonkamer wat wil schreeuwen. Want: als het fout gaat is het Demy’s fout. Duidelijk. Maar als ‘ie een goede dag heeft, dan kan ‘ie ineens beslissend zijn.

Daar ging het me allemaal niet om. Het ging om Moskou.

Ik zag alleen maar dit: Demy, die kleine Demy, die in een appartement op 34 hoog de roodfluwelen gordijnen opzij schuift en naar buiten kijkt. Naar de grijze, ijle lucht. Ver beneden hem snellen Russen met mutsen over de straten. Het sneeuwt, het is koud. Op de bank zit zijn vriendin. “Wat zullen we vandaag eens doen?” Demy weet het niet.

Of neem doelman Piet. Piet Velthuizen vertrok vorig jaar van Vitesse naar het Spaanse Hercules Alicante. Mooie transfer, zou je zeggen. Al in de jeugd speelde Velthuizen in Arnhem. Een avontuur in Spanje kwam als geroepen. Maar ik zag Piet door zijn tuin lopen in Alicante. Hij was alleen. Zijn vriendin had hem verlaten en zat alweer snel in Nederland. Piet zelf werd al snel op de bank gezet. Geen vriendin, geen voetbal, en dan moest hij het ook nog eens doen met die leegte in de tuin. Piet miste zijn huisdieren: karpers.

Iedere keer bij het openen van de voetbalsites, hoopte ik niet te veel schokkends te moeten ontdekken. Ik had het al druk zat met Demy en met Piet.

Gelukkig zag ik op de Twitter van De Zeeuw vrolijke foto’s staan. Hij kreeg wat reistips van Victoria Koblenko over Moskou. En het was er lekker weer. Zijn vriendin vond vooral de metro heel mooi. En tot mijn plezier hoorde ik goed nieuws over Piet. Hij keert terug bij Vitesse, terug in Arnhem, dicht bij zijn koikarpers.

Ik weet wel dat die jongens zich allemaal redden. Groot genoeg zijn, genoeg verdienen. Maar nog een maand zal ik moeten leven met die transfers. Nog een maand lang zal ik denken: jongen, weet je het zeker? Ga je dat doen? Wordt dat wel écht leuk?