Deze zondag een zwakke tegenstander, met de zwakste in de goal. Vier doelpunten komen in tachtig minuten op vaak knullige wijze tot stand. Dan wordt onze spits in de zestien ondubbelzinnig tegen de grond gewerkt en fluit de scheidsrechter voor een strafschop.
Mijn naam wordt geroepen. Nog nooit gescoord, dan krijg je dat in zo'n situatie. Nu moet het gebeuren en ik begin de tocht van mijn plek centraal achterin naar het vijandelijke strafschopgebied. Het is een lange weg. Nooit voelde een speler zoveel druk bij het nemen van een strafschop bij een 4-0 voorsprong. Twee-en-een-half seizoen drukt op mijn schouders. Als ik deze mis zullen er in de kleedkamer op mijn kosten nog veel hilarische grappen worden gemaakt.
Ik besluit zo weinig mogelijk na de denken en mechanisch de handelingen uit te voeren die tot een geslaagde poging moeten leiden. Bal neerleggen, naar achteren lopen, wachten op het fluitje, fluitje, aanloop, boem. Het schot is hard, half hoog en half in de hoek. Het is genoeg, de keeper verroert zich niet.
Eindelijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten