Haarbandje

Hij moest er helemaal niks van hebben. Hij zag het wel eens bij tegenstanders, die droegen zo'n ding, maar dat waren niet zijn types. Het waren jongens die bezig waren met andere zaken - niet met een pass, maar met de spiegel.

Toch kwam het ervan. Hij begon last te krijgen van zijn haar, moest het constant uit zijn gezicht vegen. Dat kan nooit goed zijn.

Dus moest hij op een ochtend, bij het inpakken van de tas, vragen aan zijn vriendin of zij er één voor hem had. Ze liet er drie zien. Een met veertjes, een paarse, en een donkerblauwe die was gevlochten. Hij pakte de laatste, die zou het minst opvallen. Die kon hij wegdrukken in zijn krullen.

Toen hij voor de wedstrijd het bandje pakte, stopte hij het weg. Niet nodig. In de eerste helft kwam zijn team achter. Terwijl in de rust besproken werd wat er moest gebeuren pakte hij het haarbandje: "Sorry, jongens. Ik moet even zo'n ding in, want m'n haar zit in de weg."

Na rust werd er gewonnen.