Vroeger zat ik op schaatsen, dat ging altijd door. Als je maar de helft van het jaar ijs hebt, blijf je niet binnen als het te hard waait of regent. Met ijzige vingers zat ik voor de wedstrijd of training mijn schaatsveters strak te trekken. Zo strak mogelijk, dat schaatst het best.
Voetbal wordt soms afgelast, als het veld bevroren of te zeer doordrenkt is. Deze zondag niet, hoewel het weekend een onafgebroken regenbui is geweest. Met ijzige vingers zit ik mijn voetbalschoenen aan te trekken. Onwillekeurig trek ik ze zo strak mogelijk aan, tot ik me bedenk dat dit niet mijn schaatsen van vroeger zijn. Toch maar iets losser. Ik staar even voor me uit. Toch wel heel anders, dit. Zometeen geen gladde baan maar een modderig veld, met hier en daar een plukje gras. Niet de stopwatch als tegenstander, maar elf boeren uit Roelofarendsveen. Niet vechten in je eentje, maar met zijn allen. Verliezen is nooit helemaal mijn schuld, winnen nooit helemaal mijn verdienste.
Ik loop naar buiten. De wind en de regen, die zijn hetzelfde.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten