Spanje

Ik was in Spanje, dit weekend, op bezoek. Terwijl in de Nederlandse competitie belangrijke wedstrijden op het programma stonden, trok ik mij even terug. En dan moet je naar Spanje gaan, echt zo'n land waar ze niks met voetbal hebben. Zo'n land dat me op geen enkele manier doet denken aan voetbal.

Toen ik van de luchthaven naar onze bestemming reed, begon het donker te worden. We hadden deze weg al veel vaker gereden. Je zag de zee, en stadjes die achter bergen of in dalen verschenen. Van die kleine, en van die stadjes waar je snel voorbij reed door de foeilelijke flats.

Langs de kant van de weg werd gesport. Ik zag hardlopers. En verderop een veldje waar volleybal werd gespeeld. Ik was er dus echt even helemaal uit.

Tot ik plotseling een voetbalveldje zag. Dit had ik hier nog nooit gezien. Hier werden de Alonso's, de Puyols en de - inderdaad - Iniesta's opgeleid. Pijnlijker was dat de Spanjaarden daar een potje speelden in oranje shirts. Oranje! Dit was doelbewust dansen op het graf. De sjaaltjes, vaantjes, of mokken in de winkels waar ESPAÑA CAMPEON MUNDIAL 2010 op stond, deden me niets. Maar dit.

Gelukkig nam ik enkele dagen later revanche. In de straten van Valencia speelden twee jongetjes voetbal op een breed voetpad. De bal rolde naar mij toe. Achteloos, maar in opperste concentratie, wipte ik de bal op. Tik-tak-tik-tak-tik-tak. De bal bleef hoog terwijl ik rustig doorliep. Oh, oh, oh, moedigde een van hen mij aan. Toen speelde ik de bal terug en liep rustig verder.

Het stelde niks voor, maar voelde o zo goed.