Begin

We staan aan de vooravond van het derde seizoen met ‘de Buffels’. Mijn schoenen, shirt en sokken verdwijnen in mijn tas. Ik loop mijn kamer in, sluit de deur en zie daar onze teamfoto hangen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Kijkend naar mijn jongens denk ik aan de vele prachtige zondagen die we de afgelopen twee jaar hebben meegemaakt.

Er is gelachen, gevloekt, gedanst, gedronken en gedoucht. Veelal begeleid door prachtige poëtische volzinnen als ‘Dat zei je moeder gister ook’ of schitterende liedteksten als ‘If you’re proud to be a Buffel, clap your hands’.

Lief en leed hebben we met elkaar gedeeld. Wie heeft er niet nagedacht om er nu dan toch maar mee op te houden, na de zoveelste pijnlijke afstraffing in het eerste seizoen? Of als we wéér met een handjevol spelers probeerden een training af te werken, terwijl de lichten veel te vroeg werden uitgedaan. Wie heeft er niet het hele voetbalelftal vervloekt als hij na een veel te korte nacht, nog stinkend naar bier en rook de wekker uitdrukte om zich vervolgens brak naar de club te begeven?

In weer en wind stonden we op het veld, om vervolgens onaangenaam verrast te worden door wederom koud water uit de douche.

Gelukkig hebben we volgehouden. Dankzij de vele hoogtepunten en ondanks de vele dieptepunten kan ik met recht zeggen dat ik het voor geen goud had willen missen. Ik pak mijn tas, spring op mijn fiets en trotseer de regen op weg naar mijn club.

We mógen weer.

Door Koen