Ik speelde iedere week in het park met Brazilianen, Japanners, Russen en Italianen. ‘Parkers Piece’, in de Engelse universiteitsstad Cambridge. Tussen de barretten, bibliotheken en boeken had je daar ook voetbal. “England till I die”, vloog het door de straten als het Engelse nationale team speelde. Pubs puilden uit. Na de wedstrijd stonk de stad naar bier en fast food. Winst of verlies.
Parkers Piece bestond uit een grote grasvlakte waar twee dunne stroken asfalt elkaar in het midden vonden. Door het kruis ontstond een vierdeling. Eén deel werd gebruikt voor cricket. De rest voor van alles en nog wat.
Veel voetbal.
In 1838 werd de koningin gekroond in Parkers Piece. Tien jaar later – terwijl vanuit Frankrijk een golf van revoluties over Europa heen trok - werd er voor het eerst met regels gespeeld die het moderne voetbal inluiden, zoals de doeltrap, de ingooi.
The Cambridge Rules.
Wanneer we een partijtje startten was niets nodig. De lijnen die 150 jaar geleden waren uitgezet, voelde iedereen feilloos aan. Van Braziliaan tot Japanner, van Rus tot Italiaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten