Hier ligt meteen een probleem: de cumulatieve verwachtingen van de supporters van alle clubs komen nooit overeen met de uiteindelijke eindstand. Zo verwachten er altijd minimaal twee supportersgroepen kampioen te worden en gaat er een steeds groter wordende groep uit van minimaal een plaats in het linkerrijtje. Er worden dan ook elk jaar weer meer supporters teleurgesteld dan blij verrast.
Het probleem met hoge verwachtingen is dat ze heel makkelijk ontstaan en heel moeilijk weer verdwijnen: één buitengewoon goed seizoen of een mooie transferperiode doet de supportersschare roepen om minimaal een evenaring van het voorgaande jaar. Daarbij komt dat hoe langer het succes voortduurt, hoe langer de verwachtingen hooggespannen blijven. Zo verwachten sommige Feyenoorders nog ieder jaar mee te doen om het kampioenschap en vinden veel Ajacieden het stiekem merkwaardig dat Ajax niet als kanshebber voor Europees succes wordt gezien.
Er zijn nog andere factoren die meespelen in het succes van een seizoen: monsterscores, spectaculaire ontsnappingen of overwinningen op de aartsrivaal bijvoorbeeld. Toch worden deze incidentele injecties van vreugde altijd overschaduwd door de wetenschap dat de doelstelling wéér niet is gehaald, dat de lat wéér te hoog lag.
Gelukkig is er hoop voor de immer teleurgestelde supporter: nergens anders dan in sport is de uitdrukking ‘wie het laatst lacht, lacht het best’ zo goed van toepassing. Als Feyenoord dit jaar kampioen wordt zal dat alleen maar zoeter smaken na al die jaren van misère. En als het niet lukt, is het volgend jaar nóg mooier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten