Een oplettende toeschouwer zou het kunnen afleiden aan mijn rugnummer negen: toen ons team twee jaar geleden werd opgericht, ben ik begonnen in de spits. Ik heb het daar exact een halve wedstrijd volgehouden, waarin ik eenmaal alleen voor de goal kwam. Een halve seconde twijfel en de keeper die de bal simpel oppikte.
Na die eerste wedstrijd kwam het middenveld, links- of rechtshalf, soms in het centrum. Al snel daarna stond ik voortaan centraal in de verdediging. Mooi werk hoor.
Iedere voetballer wil scoren en ik bleef er op azen. Op ons niveau ligt er nogal eens wat ruimte om als verdediger mee naar voren te komen en zo kreeg ik elke paar wedstrijden toch eens een kansje. Een mogelijkheid, zegmaar. Nooit viel die goal.
Dan nu, de eerste wedstrijd van het seizoen. De tegenstander, die gemiddeld 20 jaar en 20 kilo meer meetorst, kan het in de tweede helft maar moeilijk bijbenen en de ruimtes worden groter en groter. Met de linkshalf in balbezit zie ik een enorm gat in de vijandelijke verdediging. Terwijl ik het op een lopen zet gaat de bal naar onze nummer tien. Ik roep en krijg de bal. Alleen voor de keeper. Nu schieten of nog één stap verder?
Shit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten