Na tien minuten kunnen er al verschillende conclusies getrokken worden: het technisch vermogen is tijdens maanden van inactiviteit niet op magische wijze verbeterd en ook het uithoudingsvermogen moet traditioneel vanaf het absolute nulpunt worden opgetrokken. Dezelfden als vorige jaren blinken uit en dezelfden staan te schutteren. Ook zijn het dezelfden die nooit mee terug komen om mee te verdedigen, al moet deze keer praktisch iedereen het afleggen van veel meters noodgedwongen uit zijn hoofd zetten.
Na een half uur beginnen delen van het lichaam op te spelen; iedereen maakt kennis met zijn persoonlijke pijntjes voor de komende tijd. Nu tonen zich de grote verschillen in technisch en tactisch vermogen binnen de selectie pas echt duidelijk en wordt de partijvorm een ongelijke strijd tussen het team met vier vaardigen en het team met twee.
Na een uur klinken de eerste zachte voorstellen tot ‘laatste goal’, die door een deel van de spelers hardhandig worden weggewuifd. ‘We zijn toch geen mietjes.’
Na anderhalf uur ligt de groep voor dood op het gras. Het meegebrachte water is al lang op, de kleedkamer dicht want het seizoen is nog niet begonnen en er moet ook nog naar huis gefietst worden. De helft kan niet meer lopen van de blaren en enkelen zijn bezorgd zichzelf nu al voor een paar weken geblesseerd te hebben.
De eerste training was geweldig. Het seizoen kan beginnen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Mooie verhalen allebei! Ga zo door ;) ben benieuwd naar wat gaat volgen. Xx
Een reactie posten