Een Man zonder Ballen.

Alsof je aan de bar staat. Een knikje zegt genoeg. De vraag is volkomen overbodig.

Een biertje,
lekker.

Natuurlijk,
heb ik de wedstrijd om de beker gezien gister.

Hoe vaak zal ik al zijn afgedwaald?

Eindeloze gedachtewisselingen over kansen, transfers, de officiële stuurlui aan wal. Overtredingen, vergelijkbaar met misdaden tegen de menselijkheid. Glorieuze acties van ver voor de heugenis van de vertellers. ‘Wat als’-scenario’s van wedstrijden die niet bestaan.

Ik heb er niet zo veel mee. De loze momenten in mijn dagelijks leven tussen mannen zit ik dus maar wat voor mij uit te staren. Zwijgzame reis-, lunch- en borreltijden. Ik knik maar dom ‘ja’ bij elke conversatie en hoop op die manier met mijn gebrek aan interesse weg te kunnen komen.

Ik heb een piemel.
Ik hou niet van voetbal.

Elke nieuwe groep mannen die ik betreed komt er vroeg of laat achter. Ik krijg altijd een beetje een coming-out gevoel. Een heel lichte vorm van hoe het moet voelen om te erkennen dat je niet van de gemiddelde geaardheid bent.

Ironisch genoeg moet ik de mannen daarna altijd weer overtuigen dat ik juist geen homo ben.

Koos Langeveld