Droom

Vroeger droomde ik iedere nacht over voetbal. Over hoe ik gevraagd werd voor dat ene elftal, over hoe ik dat toernooi won, of over hoe ik de winnende scoorde – laatste minuut, penalty. Hier kwam ik altijd bij uit als ik niet kon slapen en mijn moeder zei: “Denk maar aan wat leuks.”

Nu droom ik eigenlijk nooit meer over voetbal. Tot vannacht.

Droom: ik kwam op zondag wat later aan in de kleedkamer. Zulke dingen zijn normaal bij ons; iedere week is er wel een te laat. Soms leidt het tot discussie, vaker gaan we er aan voorbij.

Op het veld sloot ik me aan bij de warming-up. Ik liep naar mijn maatje op het middenveld – dat wil zeggen, mijn echte maat op het middenveld is langdurig geblesseerd, dus nu vorm ik met een nieuw maatje het centrum – maar hij ontweek mij. Hij liep weg. Alsof we ruzie hadden.

De scheids floot om de aanvoerders bij zich te roepen. Ik ging klaar staan, tot mijn maatje mij naar de kant duwde: “Je begint wissel.” Tijd voor discussie was er niet.

Ik sjokte naar de kant. Toen schrok ik wakker. Ik kijk nu al uit naar zondag.