MMO-uit

Zondag was het weer zover: de uitwedstrijd die altijd leuk is. Een garantie voor een goeie pot, aardige tegenstander, maar bovenal een cultclub met unieke figuren op en buiten het veld: MMO-uit.

Met Moeite Opgericht is een club in het Zuid-Hollandse Hoogmade. Wanneer de oprichting plaatsvond en waarom het zoveel moeite kostte heb ik helaas niet kunnen achterhalen. MMO heeft een mooi Hollands complex met twee velden van echt gras, een kantine en een grote molen naast de deur. Een rij bomen omlijnt de velden, daarachter aan alle kanten de sloot en het weiland.

Door de jaren heen hebben we hier unieke tegenstanders gezien, waaronder Sjef, de Turkse bakker-met-grote-snor en architect op het middenveld, die de lijnen uitzette zonder de middencirkel meer dan een keer of drie per wedstrijd te verlaten. Zijn cultstatus had hij niet in de minste plaats te danken aan het gegeven dat hij elke bal, die op een hoogte van meer dan pakweg een halve meter op hem afkwam, op zijn borst aannam.

Ook was er een aantal jaren achtereen opponent Loek, een magere spijker van twee meter twintig, met een enorme blonde haardos die waarschijnlijk zijn hele leven nog niet is geknipt. Vorig jaar had hij op het veld een epileptische aanval, maar nu loopt hij weer rustig op de club rond.

Dit keer is de kleurrijkste figuur niet één van de elf in het shirt van MMO, maar de clubscheidsrechter van dienst. Bij de aftrap kondigt hij al aan volstrekt geen tegenspraak te dulden. Mijn tegenstander meldt dat hij vorige week de wedstrijd na tien minuten om onduidelijke redenen heeft gestaakt. Extreem voorzichtig zijn lijkt het devies. Het eerste halfuur komen we goed door, het is een rustige wedstrijd die we makkelijk gaan winnen. De scheids is inderdaad absurd streng, maar het lukt iedereen zijn grillen te accepteren. Bijkomend probleem blijkt echter dat de scheids de middencirkel nauwelijks verlaat, en niet geneigd is uit de weg te gaan als een duel zijn richting op beweegt.

Tegen het einde van de eerste helft gebeurt het onvermijdelijke. Tijdens een gevecht om de bal loop één van onze spelers tegen de scheids op, hard. Zwijgend stort hij neer, en blijft roerloos liggen, kaarsrecht op zijn rug op het natte veld, met zijn armen langs zijn lichaam. "Nee hè, nu doet ie weer of ie wat heeft", zegt een tegenstander. De enige toeschouwer, een enorme vrouw die de tegenstander af en toe aanwijzingen toeschreeuwt, komt onder luidkeels gelach het veld inwandelen. De scheids ligt nog steeds doodstil op de grond, met wat spelers van beide teams om hem heen verzameld.

Nadat er voor mijn gevoel een eeuwigheid is verstreken, niemand iets noemenswaardigs heeft ondernomen, en ik begin te bedenken hoe we aan het thuisfront moeten vertellen dat we, nou ja, de scheids hebben doodgemaakt, staat hij op, en voor ik het weet blaast hij op zijn fluitje alsof er niks is gebeurd. "Ja, dat doet ie wel vaker", zegt mijn tegenstander. Juist.

Als de bal weer rolt besef ik dat het moment van de wedstrijd voorbij is. Nu is het nog even door, theedrinken, ballen, handjes schudden, omkleden, een broodje bal en naar huis. MMO, tot volgend jaar.