Nooit gedacht.
Dat ik nog eens in een stadion zou zitten om te kijken naar Ajax-NAC. Ten eerste ga ik bijna nooit naar voetbalwedstrijden en ten tweede ben ik van kleins af aan al Feyenoordfan.
Mijn bezoek aan deze voetbaltopper (want het was nr. 2 tegen nr. 4) leverde mij dan ook de nodige hoon op van familie en vrienden, die het maar een raar idee vonden, een Feyenoorder bij een Ajaxwedstrijd. Zo stuurde een vriend (Ajaxfan) een sms: "Jij bent voor Feyenoord." Ik antwoordde hem dat hij het inderdaad bij het juiste eind had, maar dat je voor goed voetbal op dit moment niet bij Feyenoord moet zijn.
Ook niet bij Ajax, constateerde ik, maar desalniettemin had ik het aardig naar mijn zin. De wedstrijd eindigde in 3-0 en de hartverwarmende vreugde van de Ajaxfans om me heen (in het bijzonder vriend Job met wie ik er samen was) maakten het schrale duel tot een vermakelijk uitje.
De hamvraag blijft natuurlijk wel: wat doet een (hartstochtelijk) fan van de club uit Rotterdam-Zuid met een glimlach bij een wedstrijd die de aartsrivaal winnend afsluit? Welnu, daar is een eenvoudig antwoord op te geven: met de jaren worden de hartstocht voor Feyenoord en de afschuw jegens Ajax minder.
Het wegebben van de passie komt voornamelijk door het allerbelabberdste spel van mijn favoriete ploeg en de navenante prestaties, die hebben geleid tot een treurige twaalfde plaats in de Eredivisie. Oke, als Feyenoordaanhanger weet je dat je één, hooguit twee keer per decennium een prijs kunt bejubelen en dat het de andere jaren armoe troef is. Maar na twee droevige seizoenen (een zevende en zesde plaats in de eindstand) voel ik me dit jaar als de bokser die murw geslagen in de touwen hangt. Een bokser die bovendien denkt dat hij het ergste gehad heeft, maar ondanks zijn aangeslagen toestand nog even de knock-out krijgt uitgedeeld. Zo ongeveer voelde de 3-1 thuisnederlaag tegen De Graafschap vorige week.
En dus kon ik het voor mezelf aardig verantwoorden dat ik goed geluimd op de Amsterdamse tribune zat en klapte voor de doelpunten van Ajax. Ik zat er als neutrale toeschouwer en had me prima vermaakt.
Maar toch, eenmaal thuis begon het te knagen. In de pakweg vijftien jaar dat ik voetbalfan ben, is het aantal wedstrijden dat ik heb bezocht op twee handen te tellen. En daarvan waren er maar twee waarin Feyenoord een van de spelende ploegen was. Die statistiek trof me minstens even hard als het besef dat ik, ooit vurig Ajaxhater, met plezier naar de ‘godenzonen' had zitten kijken.
Ik bedacht me geen moment en heb direct een clubkaart van Feyenoord aangevraagd. Want die halfzachte clubliefde van mij kan wel een oppepper gebruiken. En misschien dat het de jongens uit Rotterdam-Zuid inspireert tot betere prestaties, zodat ik binnenkort ook met een glimlach op de tribune van De Kuip zit.
Door Jamie
Posts
