Hup Leo

Hij keek altijd zo angstig uit zijn ogen. Angstig en verbaasd, alsof hij zijn wenkbrauwen had afgeschoren en iets te hoog weer op zijn hoofd had getekend. Niet bepaald het zelfvertrouwen dat het Amsterdamse publiek zijn spelers graag ziet uitstralen. Toch mochten de meesten hem wel, maar meer als een soort mascotte, een soort Wamberto. En eerlijk is eerlijk, toen hij vorig jaar scoorde tegen Fiorentina heb ik hem ook kortstondig de hemel in geprezen. Toch ben ik blij dat hij weg is, Leonardo. Hij was bij Ajax niet van zijn zijspoor afgeraakt, en NAC is een goede club voor voetballers die het in de echte top net niet redden. Ik hoop vooral dat hij nu wat minder bang is, en volgens mij hoopt iedereen dat. Het massale applaus dat hij zondag van het thuispubliek in de Arena kreeg, sprak boekdelen: komop jongen, je kunt het!

Multicultureel

Gesprekje in het veld:

Hij: Hou op met duwen man!

Ik: Niet zo zeuren joh.

Hij: Hou nou op met duwen!

Ik: Waar heb je het nou over?

Hij: Jongen luister, het is Ramadan, ik heb net genoeg energie om te voetballen, ik heb niet genoeg over om ook nog tegen jou aan te duwen.

Niks

‘Dan moet je echt niks te doen hebben’, zegt mijn vader door de telefoon als ik hem vertel waar ik sta. Het is donderdagochtend, september in Nederland met wind en regen. Ik sta op het plein voor het stadion van AZ. Het lijkt in niets op het plein dat vol stroomde toen de Alkmaarders het landkampioenschap behaalde.

‘Tsja. Laatste dag van de vakantie en we vonden het wel leuk een keer een training te zien’, verdedig ik mijn dagindeling aan mijn vader.

Maar de training valt wat tegen. Als Koeman en de overgebleven spelers – de internationals zijn druk met het interlandvoetbal – het veld opkomen begint het harder te regenen en harder te waaien. Het hek aan het veld laten we voor wat het is en we lopen naar boven. Naast het balkon waar Van Gaal vorig jaar verscheen met zijn spelers en de schaal, zit het Restaurant Alkmaarder Hout. Met een een goed uitzicht op het veld drinken we er koffie.

We zien hoe de spelers een paar rondjes lopen, een pass-en-trapoefening doen en wat op doel schieten. Zonder enige scherpte. Er wordt wat gedold. Na een klein uur houdt Koeman het voor gezien. Ook bij AZ is het gewoon donderdagochtend, pas over een week wacht weer een wedstrijd voor de nummer één. Ook bij AZ hebben ze weinig te doen.

Vrouwen

De afgelopen weken doemde er een nieuwe hype op in ons land. Vrouwenvoetbal. De halve finale van het Nederlandse vrouwenelftal tegen de ervaren dames uit Engeland trok zo'n 1,6 miljoen kijkers. Voor mij is daarmee eens te meer bewezen dat wanneer je in Nederland een ezel in een oranje pak rondjes om de kerk laat lopen, er ook minstens een miljoen kijkers op af zullen komen.

Niet dat ik het Nederlands vrouwenelftal met ezels wil vergelijken, integendeel - Anouk Hoogendijk zou ik zelfs een knappe meid noemen. Het gaat hier natuurlijk om de figuurlijke vergelijking. Wat er sportief gezien op het veld plaatsvond had namelijk erg weinig met voetbal te maken. Daarmee wil ik zelfs de prestaties van Vera Pauw en haar speelsters niet bagatelliseren. Wat ik wel wil doen is een weerwoord geven aan de hosannastemming die ik de afgelopen weken op de televisie bemerkte. Manon Melis wiens techniek door Youri Mulder wordt vergeleken met die van Van Basten, Hugo Borst die als braafste jongetje van de klas de puurheid van het vrouwenvoetbal de hemel in prees en aangaf liever naar dit soort voetbal te kijken; ik kreeg er een beetje jeuk van en kreeg het idee dat de hele wereld gek was geworden.

Natuurlijk zag ik ook dat de vrouwen veel minder smerige overtredingen maakten, minder strafschoppen probeerden te versieren en minder zeurden tegen de scheidsrechter. Maar met die vergelijkingscriteria komt het voetbal uit de jaren '50 er ook heel goed op te staan. Het voetbal is sindsdien belangrijker, harder, maar vooral veel en veel beter geworden. Dat beaamt inmiddels zelfs vrijwel iedere topspeler uit die tijd. En in die constatering ligt natuurlijk ook de logische verklaring voor het erg matige voetbal onder de vrouwen: evolutie.

Het vrouwenvoetbal in Nederland is nog onderdeel van de amateurtak en staat in de kinderschoenen. Niet alleen is de vergelijking met mannenvoetbal van een hoog niveau oneerlijk, de vergelijking met vrijwel ieder niveau mannenvoetbal is dat. Niet voor niets speelt de selectie van Pauw veel van haar oefenwedstrijden tegen B1-teams van amateurclubs en gaan ook die wedstrijden regelmatig verloren.

Er is nog heel veel werk aan de winkel en daar doet een incidentele halve finale plaats niets aan af. Zoveel is mij wel duidelijk geworden na een poging dit toernooi met een open blik te volgen. Vergeeft u het mij dus dat ik het pas weer probeer wanneer er een aantal decennia evolutie overheen is gegaan.

Ondertussen mag Hugo Borst genieten van het eerlijke spel, maar verklaar ik iedereen die met dat argument liever naar vrouwenvoetbal kijkt dan naar echt voetbal voor gek.

De Scout

Quote van de week

"Trainer, er is iets dat we u moeten vertellen. Ik spreek in naam van de ploeg. We raken verveeld tijdens je trainingen. In twaalf jaar bij het Franse team heb ik deze situatie nog nooit meegemaakt. We weten niet hoe we moeten spelen, waar we op het veld moeten lopen en hoe ons te organiseren. We weten gewoon niet wat we moeten doen. Een speelstijl ontbreekt, dit werkt niet."

Thierry Henry over zijn bondscoach, Raymond Domenech

Doelstelling

- Geen laatste worden
- Linkerrijtje
- Eerste vijf
- Eerste drie
- Kampioen

Dat zijn zo'n beetje de mogelijkheden. De doelstelling, hoeksteen van de verwachting, is in onze klasse van het voetbal een vrij nutteloos gegeven. Als de doelstelling gehaald wordt kunnen we onszelf weliswaar belonen met bier en tevredenheid, maar als er collectief of individueel wordt gefaald zijn er geen consequenties. Voor volgend jaar zal dezelfde selectie grofweg dezelfde doelstelling nastreven.

Toch voelt het dit jaar allemaal net even anders. Vorig jaar was de hoop hooggespannen, na een sterke laatste seizoenshelft het jaar daarvoor. Er waren erbij die hardop het K-woord in de mond durfden te nemen. en de titel van herbstmeister leek in eerste instantie hun gelijk te bewijzen. Om een lang verhaal kort te maken, we werden uiteindelijk vijfde.

Daarom lijkt dit jaar voorzichtigheid geboden. We weten dat we met de besten kunnen meekomen, maar dat de meeste ploegen zeker ook met ons mee kunnen komen. Om kampioen te worden zullen een hoop dubbeltjes een hoop goede kanten op moeten vallen. Ook dit jaar zullen slechte scheidsrechters, snoeiharde tegenstanders en brakke ochtenden ons in de weg staan. De beste doelstelling blijft waarschijnlijk toch wat een teamgenoot ons in het eerste seizoen steevast toeriep, als we weer eens op een 7-0 achterstand waren gezet: 'gewoon lekker blijven voetballen jongens.'