JONGENS DIE VAN VOETBAL HOUDEN - de beste voetbalverhalen gebundeld

De beste verhalen van Voetwerk zijn nu gebundeld in het boek Jongens die van voetbal houden. Zo'n tachtig voetbalschetsen over een wedstrijd in de sneeuw, over nieuwe buren op de tribune, over een date tijdens de Champions League, over Paolo Maldini en Luis Suarez, over bowlen met Dirk Kuyt, over die ene tegenstander die je op maandagochtend in de trein ziet zitten, en over eindelijk kampioen worden.

Verhalen voor (en door) jongens die van voetbal houden – die jongens kunnen uiteraard ook meisjes zijn.

Meer info? Boek bestellen? Dat kan hier: http://jdvvh.tumblr.com/

Groet,

Voetwerk

Dames

De poort van onze club is dicht. Verderop, bij het entreehuisje, is rood-wit-afzetlint getrokken. Bij de kantine staan hekken van HERAS, vanaf de kleedkamers tot aan het hoofdveld. Er lopen mannen rond in neongele jasjes, met daarop een beveiligingslogo.

Een risicowedstrrijd, horen we in de kantine. Niet die van ons, maar van het eerste dat vandaag een derby in de eerste klasse speelt.

's Middags fluit ik een wedstrijd van een dameselftal - meisjes zijn het. Als de bal even weg is, bespreekt het verdedigingsduo het weer: "Heb jij er een thermoshirtje onderaan?" 

Een vader roept van de kant naar een speelster dat ze haar armen niet over elkaar moet doen. Een meisje maakt een koprol over de buis langs het veld als ze een bal ophaalt die buiten de lijnen ligt. De dames beoordelen nu en dan vol verbazing elkaars prestaties: "Zo, das echt goed gedaan."

De eerste helft fluit ik alleen maar voor ingooien, corners en drie keer voor hands. Pas na zestig minuten moet ik fluiten voor een overtreding. 

Daarna dit: een meisje reageert agressief op een ingreep van een tegenstander. Ik leg haar uit dat ik haar voordeel gaf en daarom liet doorvoetballen. Als ze weer rustig is, geef ik een opstuitbal. Niet veel later maakt hetzelfde meisje een harde tackle. Weer reageert ze wild als ik fluit. Ik loop naar haar toe en zeg: "Laatste waarschuwing, anders ga je buiten het veld afkoelen."

Ik krijg het ondertussen kouder en kouder.

Het laatste kwartier gaat langzaam voorbij. Na de wedstrijd bedanken veel meisjes me. "Fijn dat u de score hebt bijgehouden, vorige week was er een scheids die ons een doelpunt minder gaf aan het eind!"

Werken

Een werkdag. Mail stroomt binnen, waardoor zich iedere keer een andere klus aandient.

Als er even lucht is, en ik een kop koffie heb gehaald, lees ik wat nieuws en open Twitter. 

Ik zie een tweet van een clubvolger van VI, een journalist die leeft op een club en deze het hele jaar volgt. 

"Schilder en Mihaylov op het veld. Beide zijn donderdag inzetbaar. Brama die individueel gaat trainen, nog niet. #fctwente"

Ik kan het nieuws nauwelijks duiden - wat zou het ook? - maar kijk naar buiten: ik zie op deze donderdagochtend Schilder in Enschede. Eerst in de kleedkamer wat dollen en omkleden. Scheenbeschermers zijn niet nodig. Korte mouwen? Kan wel. Dan naar buiten. 

Gras nog wat nat, flauw zonnetje, geen wind. 

Wat inlopen, tikken en dan op goal rammen. Donderdagochtend en in de buitenlucht trainen. Een handjevol supporters en een journalist kijken toe. 

In de rechterhoek van mijn beeldscherm verschijnt een pop-up: 1 nieuw bericht. Aan het werk.

Patrick

“Danny.”

“Danny!”

Ik schrik wakker. Niet dat ik sliep, maar ik was ver weg. Ik keek wel voor me uit, maar het was alsof de wedstrijd zich op een groot scherm afspeelde, in plaats van in het echt , op het veld, drie meter voor de dugout waar ik in zit. Rechts van me zit Mitchell, in net zo’n dikke winterjas als ik, en hij port me in m’n zij en wijst naar links. De trainer roept me.

“Danny, ik heb het gehad. Ik haal Patrick eruit. Jij bent m’n man. Stel me niet teleur, ik geloof in je. Lopen!”

Ik zeg niks, ik knik, trek m’n gesponsorde jas uit en ril in mijn dunne trainingsjack. Ik sprint weg, maar dat is de bedoeling niet bij het warmlopen, dus ik zwak mijn tempo af tot een rustige looppas. Nog voor ik het einde van het veld bereikt heb, zie ik mezelf lopen op het grote scherm. Er klinkt geen applaus. Niemand kent me. Nog.

Op de terugweg naar de dugout kijk ik mijn team in de rug. De bal gaat rond in de achterhoede, van de linksback naar een centrale verdediger, naar de rechtsback, een middenvelder komt inlopen, kaatst naar de back, terug naar de centrale verdediger. Dit kunnen we lang volhouden, maar het leidt nergens toe. Als ik bij de middellijn aankom is de bal daar nog niet voorbij.

‘85:10’, staat er boven het grote scherm. Daaronder staat ‘0-0’. Een schande, thuis. Achter mijn rug tikken ze verder. Rechts schreeuwt iemand “VOETBALLEN!” Ik loop verder, bijna weer bij de achterlijn, dan zwelt even hard een geluid. Het is geen gejuich of gefluit, het is een collectieve huil frustratie. Als ik omkijk zie ik een van onze middenvelders terugrennen naar eigen helft, zijn handen verontschuldigend omhoog. Een tegenstander neemt snel de inworp. Die huil, daarom heeft de trainer me laten warmlopen.

De inworp heeft een inlopende man bereikt, die door niemand wordt opgepakt. Het hele stadion ziet het fout gaan, als hij een een-twee aangaat met de spits. Nu is hij alleen door. Ik stop met lopen. Hij schiet. Lat. Ik loop door. De bal schiet ver terug het veld in en wordt direct naar voren gepasst. Als ik bij het keerpunt ben, heeft de bal de andere andere achterlijn al bereikt. Terwijl de voorzet vliegt, en Patrick springt, draai ik terug. Het gejuich laat ik stoïcijns over me heenkomen. Rustig jog ik door naar de hoekvlag. Het stuk terug naar de bank loop ik.

Als ik terugkom bij de bank is het daar druk. Bijna het hele team ligt er op de grond, in het midden Patrick op de trainer. “Je bent de man! Je bent de man! Jij bent de man!”, schreeuwt de trainer. Mitchell gooit me mijn jas aan en ik ga weer zitten.

Volgende week.

Newcastle United

We zitten bij Newcastle United - Chelsea.

De man voor me heeft een BlackBerry in zijn hand. Ik kan meelezen met de sms die hij net heeft ontvangen. Het is een scherm vol, en na wat scrollen nog een scherm.

Een sms van zijn geliefde. Ik lees dat ze bij hem wil zijn, en dat ze samen horen te zijn. En dat het niet alleen om de seks gaat.

Daarna symbolen van kusjes en hartjes.

Ik kijk naar de man. Hij is grijs, achter op het hoofd kaal, en niet erg verzorgd.

Hij start met een antwoord, maar het spel schreeuwt om zijn aandacht. Hij typt en kijkt weer op, typt en kijkt op. Als er staat: "i love youxxx" drukt hij op send.

Newcastle wint met 3-2 van het grote Chelsea.

Dochters

Het is vroeg en rustig op de ijsbaan. Terwijl ik mijn schaatsen aantrek luister ik naar een man die zijn dochtertjes instrueert. Zelf draagt hij een snel schaatspak van een vereniging uit Ter Aar, en klapschaatsen aan de voeten. De meisjes zijn in het roze, met wantjes, en blosjes op de wangen. "Goed luisteren naar wat de meester zegt", zegt de man, en de meisjes knikken. "Ga maar snel, hij staat te wachten."

De meisjes stommelen richting de baan, waar inderdaad een jongen in een felgeel trainingsjack staat te kijken. "En denk eraan wat we geoefend hebben, hè? Naar de zijkant afzetten, en blijven glijden!", roept de vader. De woorden 'blijven' en 'glijden' houdt hij extra lang aan, en hij beweegt zijn armen beurtelings in een vloeiende beweging naar voren. Bij het ijs aangekomen glijdt één van de meisjes onderuit, maar de jongen in het gele jack houdt haar nog net op tijd aan haar hand omhoog.

Op de parkeerplaats zie ik ze weer. Vader gooit de tassen in de auto. Terwijl hij naar het voorportier loopt begint een van de meisjes te zingen: "Jingle bell, jingle bell, jingle all the way, iedereen kan voetballen, behalve PSV!"

Rondje

Ik liep een rondje, tussen kerst en oud en nieuw, om de twee voetbalterreinen in de buurt. Ik droeg een trainingspak. Langs een molentje met daaromheen een groep ganzen, kwam ik bij het eerste complex. De parkeerplaats was vol, maar ik kon geen mens ontdekken.

Bij de buren, de tweede voetbalclub, was de plantsoenendienst bezig. Langs veld 3 stond een karretje volgeladen met takken. In de schuur was iemand aan het rommelen.

Op het kunstgrasveld stonden twee keepers. Erg professioneel was het niet. De bal klonk zacht en bij een geschoten penalty zag ik de keeper wegduiken - als in: schuilen voor de bal.

Ik kwam aan de andere kant van het eerste voetbalterrein. Tussen de bomen door zag ik een jongen alleen, midden op het veld. De bal bewoog zich snel tussen zijn twee voeten, tik-tik-tik-tik. Hij trainde zijn techniek, maar ik zag hem constant hoopvol om hem heen kijken: waar blijft de rest?

Ik liep nog een rondje. Ook de tweede keer was hij alleen. Hij schoot wat verveeld op doel.