Kerktoren

"Scheids, scheidsie, hoe lang nog?"

Hoe vaak moet hij zo'n vraag horen in een wedstrijd? Tegen het eind van de eerste helft, halverwege de tweede helft (we worden immers moe) en zo rond het eindsignaal. Van beide kanten, en nu en dan nog een keer extra van de aanvoerders die de wissels bijhouden. Heel vaak.

Zeker vandaag. Het waait onvoorstelbaar hard. De wind heeft vrij spel in de polder. Ons spel lijkt nergens meer op. Het is overleven. Welke tegenstander ook tegenover ons staat, het draait vandaag om wie het slimst met de wind omgaat. En dat is zwaar.

Na een half uur gebeukt te hebben, stel ik de scheids de vraag. Hoe lang nog? Sommigen doen dan alsof ze je vraag niet horen. Deze scheids was ook een stille, maar gaf netjes antwoord. Een kwartier.

De wedstrijd verliep volgens plan. In de tweede helft stonden we snel 5-0 voor. Het was tijd voor mij te wisselen met de keeper, die ook graag wat minuten in het veld meepakt. Dus ruilde ik van shirt en stond op doel.

Het was er rustig, ik had niets te doen, de wedstrijd was gespeeld. Mijn woorden hadden meewind, dus kon ik nu en dan nog wat het veld in slingeren. De scheids vragen hoe lang we nog moesten, was echter schier onmogelijk.

Gelukkig zag ik niet ver van ons een kerktoren met een klok. De scheids floot vijf minuten te vroeg af. Ook voor hem was de wedstrijd gespeeld.